...ຮອດມື້ສັນວັນດີ ວັນສຸດທ້າຍຂອງປີ ແລະ ວັນໃໝ່ຂອງປີ 2019 ກຳລັງຊີມາຮອດໃນເວລາອີກບໍ່ຈັກຊົ່ວໂມງຂ້າງໜ້ານີ້...

...ປີໃໝ່ອາດຈະເປັນມື້ດີໆ ຂອງຫຼາຍຄົນ ທີ່ຈະໄດ້ຕັ້ງຕົ້ນຊີວິດໃໝ່ອີກເທືອໜຶ່ງ...

...ບາງຄົນຜ່ານມາຫຼາຍປີ ກໍໄດ້ຕັ້ງຕົ້ນໃໝ່ທຸກປີ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ສຶກສົດໃໝ່ຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ...

ເລື່ອງທຳມະດາ ແຕ່ນ່າຈົດຈຳ...

...ມື້ນີ້ເປັນມື້ດີອີກມື້ໜຶ່ງ 8 ພະຈິກ 2018 ຜູ້ຂຽນໄດ້ມີເວລານັ່ງຂຽນບົດຄວາມສັ້ນໆ ໄວ້ອ່ານ ແລະ ເຕືອນຄວາມຈຳຂອງຕົວເອງ ວ່າ ຄັ້ງໜຶ່ງເຮົາໄດ້ຄິດແນວໃດແດ່ໃນມື້ນັ້ນ...

...ຈາກມື້ທີ່ເກີດມາ ນັບມາຮອດມື້ນີ້ ຜູ້ຂຽນມີຊີວິດຄິດໄລ່ເປັນປີ ກໍຄົບ 47 ປີເຕັມ...ຖ້າໄລ່ເປັນວັນ ກໍແມ່ນ 17,167 ວັນ...ຄິດໄລ່ເປັນຊົ່ວໂມງ ກໍໄດ້ 412,008 ຊົ່ວໂມງ...ຄິດໄລ່ເປັນນາທີ ກໍໄດ້ 24,720,480 ນາທີ...ແລະ ຄິດໄລ່ເປັນວິນາທີ ກໍໄດ້ 1,483,228,800 ວິນາທີ...ຕົວເລກທີ່ເຫັນ ກໍເປັນບ່ອນອິງໄດ້ວ່າ ຜູ້ຂຽນໄດ້ໃຊ້ເວລາຫາຍໃຈ ມາດົນພໍສົມຄວນ...

...ຜູ້ຂຽນໄດ້ເຄີຍເວົ້າມາສະເໝີວ່າ ສິ່ງທີ່ຍາກທີ່ສຸດໃນຊີວິດຄົນເຮົາ ແມ່ນການຫາຍໃຈ...ຜູ້ໃດສາມາດດູແລການຫາຍໃຈຂອງຕົວເອງໄດ້ ໃຫ້ເປັນປົກກະຕິ ຫາຍໃຈໃຫ້ເລິກໆ ຫາຍໃຈໃຫ້ໄດ້ເຕັມປອດ ນີ້ແມ່ນການຮັກຕົວເອງ ແລະ ດູແລຕົວເອງຢ່າງທີ່ສຸດແລ້ວ...

Life style ແປວ່າຫຍັງ...ຊ່ວຍຂ້ອຍແປແດ່...

...ມີຄົນຖາມຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ໄລຟສະຕາຍ (Life style) ຂອງອາຈານເປັນແນວໃດ...ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ຮູ້ຈະຕອບວ່າແນວໃດ...ຜູ້ຖາມກໍເລີຍອະທິບາຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຟັງວ່າ ໄລຟສະຕາຍ ແມ່ນ ການກິນ ການຢູ່ ຂອງອາຈານເອງຫັ້ນເດ ຢູ່ແບບໃດ ກິນແບບໃດ...ຂ້າພະເຈົ້າກໍເລີຍຕອບວ່າ ຢູ່ແບບເຈົ້າ ກິນກະກິນແບບດຽວກັນກັບເຈົ້າຫັ້ນລ່ະ...ຢາມຢາກກິນ ກໍກິນ ຢາມຢາກນອນ ກໍນອນ...ສະຫຼຸບວ່າ ຈະໄດ້ຄຳຕອບແນວໃດນໍ້ບາດເນ່ຍ...

...ຂ້າພະເຈົ້າຈະໃຊ້ຄຳໃນພາສາລາວວ່າ ຮູບແບບການໃຊ້ຊີວິດ ກໍແລ້ວກັນ ເພື່ອວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະສາມາດອະທິບາຍກັບຄົນອື່ນໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ...

...ໃຊ້ຊີວິດແບບງ່າຍໆ  ສະບາຍ ສະບາຍ ເປັນຄຳທີ່ອະທິບາຍສະພາບຂອງຕົວເອງໄດ້ດີທີ່ສຸດ...

ສີ່ສະຫາຍໄຂບັນຫາຄວາມທຸກ...ໃຊ້ຊີວິດແບບມີຄວາມສຸກ ເຮັດໄດ້ແນວໃດ...?

By Techin2018

🌞...ແສງແດດຮັບອະລຸນອັນອ່ອນລະມຸນຂອງເຊົ້າວັນໜຶ່ງ ສ່ອງຜ່ານຕົ້ນໄມ້ທີ່ຍືນລຽງກັນຢ່າງບໍ່ເປັນລະບຽບ ເຮັດໃຫ້ເຫັນເປັນເສັ້ນແສງທະລຸຜ່ານອອກມາເປັນເສັ້ນສາຍ ກະທົບພື້ນຫຍ້າ ເປັນຈຸດສີຂາວ ສະຫຼັບກັບສີຂຽວໄປທົ່ວພື້ນທີ່ ເບິ່ງແລ້ວສະບາຍຕາ...🌳🌴🌲

...ສີ່ສະຫາຍ ຜູ້ທີ່ໃຊ້ຊີວິດມາເທິ່ງໂລກໃບນີ້ເກືອບຄ່ອນຊີວິດ ຖ້ານັບອາຍຸຂອງທັ້ງສີ່ສະຫາຍລວມກັນເປັນປີ ກໍບໍ່ຕ່ຳກວ່າສາມຮ້ອຍປີ ແຕ່ຖ້ານັບເປັນປະສົບການແລ້ວ ຄົງຕີຄ່າຫາລາຄາໄດ້ຍາກເຫຼືອຫຼາຍ...ທັ້ງສີ່ສະຫາຍກໍລົມກັນເປັນປົກກະຕິໃນທຸກເຊົ້າ ບໍ່ວ່າຝົນຊີຕົກ ແດດຊີອອກ...ເລື່ອງທີ່ສົນທະນາກໍເປັນເລື່ອງທົ່ວໄປ ເລື່ອງຊີວິດ ເລື່ອງການເມືອງ ເລື່ອງເສດຖະກິດ ເລື່ອງລູກເລື່ອງຫຼານ...😊😌😇😃

ທັກສະທີ່ຈຳເປັນສຳຫຼັບຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີປະສິດທິຜົນ (Effective Mentor) ຕອນທີ່ 4 (ຕອນຈົບ)

By Techin2018

...ການເປັນຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ດີໄດ້ ຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ ແລະຮູ້ວ່າຈະສື່ສານອອກມາແນວໃດຈຶງຈະແທດເໝາະ ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສາມາດຂ້າມຜ່ານຄວາມສັບສົນ ຄວາມສະຫຼັບຊັບຂ້ອນຕ່າງໆ ທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຕົວເຂົາເຈົ້າໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ...😊

...“ອາຈານ ນ້ອງໄດ້ໃຊ້ເວລາເກືອບສອງເດືອນ ໃນການລົງໃຫ້ຄຳແນະນຳກັບຄູ່ຮ່ວມງານ ນ້ອງໄດ້ຖອດຖອນບົດຮຽນຮ່ວມກັບຜູ້ຮັບຄຳແນະນຳ ກໍຖືວ່າໄດ້ບົດຮຽນຫຼາຍລ່ະອາຈານ ທັ້ງສິ່ງດີໆ ທັ້ງສິ່ງທີ່ນ້ອງຕ້ອງປັບປຸງຕົວເອງ”...

.... “ໂດຍ...ອາຈານກໍເຊື່ອວ່ານ້ອງຈະໄດ້ປະສົບການໃໝ່ໆ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ນ້ອງໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ທາງຄວາມຄິດແລະຈິດວິນຍານຂອງນັກພັດທະນາໄວໜຸ່ມ ຄົນລຸ່ນໃໝ່”...

ທັກສະທີ່ຈຳເປັນສຳຫຼັບຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີປະສິດທິຜົນ (Effective Mentor) ຕອນທີ່ 3 (ແຮງບັນດານໃຈ ກັບ ແຮງຈູງໃຈ)

...ການສົນທະນາຂອງລູກສິດ ກັບ ອາຈານ ກໍເກີດຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ...

...“ອາຈານ ແຮງບັນດານໃຈນີ່ ມັນແມ່ນຫຍັງ...ນ້ອງໄດ້ຍິນຢູ່ເລື່ອຍໆ ບາງເທືອກໍສັບສົນຢູ່ວ່າ ແຮງບັນດານໃຈກັບແຮງຈູງໃຈນີ້ ມັນອັນດຽວກັນບໍ່ ຫຼືແມ່ນແນວໃດ”...

... “ຖ້າເວົ້າຕາມຄວາມໝາຍແລ້ວ ມັນກໍແຕກຕ່າງກັນຢູ່...ແຮງບັນດານໃຈ ແມ່ນ ພະລັງຊະນິດໜຶ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນຕົວຂອງເຮົາ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາລຸກຂຶ້ນມາເຮັດເລື່ອງໃດເລື່ອງໜຶ່ງໃຫ້ເປັນຈິງຂຶ້ນມາໄດ້...ສ່ວນແຮງຈູງໃຈນັ້ນ ແມ່ນ ພະລັງພາຍນອກທີ່ມີຜົນຕໍ່ການຕັດສິນໃຈຂອງເຮົາ...ສະຫຼຸບວ່າ ແຮງບັນດານໃຈ ແມ່ນເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນພາຍໃນຕົວເຮົາ...ສ່ວນແຮງຈູງໃຈ ເປັນເລື່ອງຂອງພາຍນອກມາກະຕຸ້ນເຮົາ”...

ທັກສະທີ່ຈຳເປັນສຳຫຼັບຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີປະສິດທິຜົນ (Effective Mentor) ຕອນທີ່ 2

ທັກສະທີ່ຈຳເປັນສຳລັບຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີປະສິດທິຜົນ

...“ສະບາຍດີອາຈານ ບໍ່ໄດ້ພົບກັນດົນແລ້ວນໍ້”...ສຽງທັກທາຍຂອງລູກສິດ...“ນ້ອງຄາວຽກຫຼາຍແດ່ ຊ່ວງທີ່ຜ່ານມານ້ອງໄດ້ລົງຕິດຕາມວຽກຂັ້ນເມືອງ ແລະ ຂັ້ນບ້ານ ໄດ້ເອົາບົດຮຽນທີ່ໄດ້ແລກປ່ຽນກັບອາຈານໄປໃຊ້ໄດ້ຫຼາຍເລື່ອງເລີຍລ່ະເຈົ້າ...ນັບຕັ້ງແຕ່ການຟັງ ການບໍ່ຕັດສິນສິ່ງທີ່ເຫັນ ສິ່ງທີ່ໄດ້ຍິນ...ຊ່ວງທຳອິດລ່ະ ໝຸດໝັດຫຼາຍອາຈານເອີ້ຍ”...

...“ໂອ້...ກໍສະແດງວ່ານ້ອງໄດ້ບົດຮຽນທີ່ດິເດ້ນັ້ນ...ໜ້ອຍຄົນເດ້ທີ່ຈະໄດ້ທົດລອງສິ່ງທີ່ຕົວເອງໄດ້ຮຽນຮູ້ໄປ ແລະ ນຳມາບອກເລົ່າໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້ຟັງ...ຄັກຫຼາຍ”...

ທັກສະທີ່ຈຳເປັນສຳຫຼັບຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີປະສິດທິຜົນ (Effective Mentor) ຕອນທີ່ 1

ທັກສະຂອງຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີປະສິດທິຜົນ

... “ອາຈານ ຫົວໜ້າໃຫ້ນ້ອງເປັນຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳກັບໂຄງການຂະໜາດນ້ອຍທີ່ຮັບທຶນຈາກໂຄງການ ແຕ່ນ້ອງຍັງບໍ່ໝັ້ນໃຈວ່າຈະເຮັດໄດ້ບໍ່...ນ້ອງຕ້ອງຝຶກຕົວເອງແນວໃດແດ່ ຈຶງຈະເປັນຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ດີໄດ້ ອາຈານ”...

...“ໂດຍ ມັນກໍບໍ່ໄດ້ຍາກດອກ ທັກສະທີ່ມີຢູ່ພື້ນຖານທັ້ງຫຼາຍຫັ້ນລ່ະ...ນັບຕັ້ງແຕ່ການຟັງ, ການສັງເກດ, ການກະຕຸກຊຸກຍູ້, ໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ການຕັ້ງເປົ້າໝາຍ, ການໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ເປັນຮູບປະທຳ ສາມາດເຮັດໄດ້”...

... “ມີຫຼາຍທັກສະເລີຍເນາະອາຈານ...ເລິ່ມຈາກທັກສະໃດ໋ດີນໍ້ນີ່” ...

... “ເລິ່ມຈາກທັກສະຫຼັກກ່ອນກໍໄດ້ນະ...ທັກສະຫຼັກນີ່ ເປັນທັກສະທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີ ຖືວ່າຂາດບໍ່ໄດ້ເດີ້...ເລິ່ມຕົ້ນຈາກການຟັງຢ່າງຕັ້ງໃຈ...ຟັງເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າຜູ້ຮັບຄຳແນະນຳຕ້ອງການສື່ສານຫຍັງກັບເຮົາ...ຟັງແລ້ວຕ້ອງມີການຕອບສະໜອງນຳໄດ໋ ມີການສະແດງອອກໃຫ້ຜູ້ຮັບຄຳແນະນຳຮູ້ວ່າເຮົາກຳລັງຕັ້ງໃຈຟັງຢູ່ ເວົ້າໃຫ້ເຂົ້າໃຈແມ່ນຕ້ອງມີພາສາຮ່າງກາຍທີ່ແທດເໝາະ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຮັບຄຳແນະນຳເຫັນແລ້ວສະບາຍໃຈ ຢາກເວົ້າ ຢາກລົມໃຫ້ຟັງ...ແຕ່ຕ້ອງຈຳໄວ້ວ່າ ການໃຫ້ຄຳແນະນຳ ເປັນການສຳຫຼວດບັນຫາ ສາຍເຫດ ເປັນອັນດັບທຳອິດ ດັງນັ້ນ ຢ່າຟ້າວໃຊ້ປະສົບການຕົວເອງ ຫຼື ມຸມມອງຂອງຕົວເອງຕັດສິນບັນຫາ...ຕ້ອງເປັນຜູ້ຟັງທີ່ດີ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຮັບຄຳແນະນຳໄດ້ຊອກຫາບັນຫາ ສາຍເຫດ ຢ່າງຄ່ອຍເປັນຄ່ອຍໄປ” ...

ການສື່ສານທີ່ມີປະສິດທິຜົນໃນງານພັດທະນາ

ການສື່ສານທີ່ມີປະສິດທິຜົນ

...ຜູ້ຂຽນເຫັນສະໄລ້ແຜ່ນນີ້ແລ້ວເຫັນວ່າ ມັນສາມາດອະທິບາຍຂະບວນການເຮັດວຽກໂຄງການ ຜ່ານການສື່ສານທີ່ມີປະສິດທິພາບ ປະສິດທິຜົນໄດ້ດີ ມີທັ້ງຂະບວນການສື່ສານ ມີທັ້ງການປ່ຽນແປງຂອງພຶດຕິກຳ ມີທັ້ງຮູບແບບການສ້າງການມີສ່ວນຮ່ວມ ລະດັບຄວາມເປັນເຈົ້າການ ວິທີການເຮັດໃຫ້ພຶດຕິກຳມີການປ່ຽນແປງໄປເປັນລຳດັບ ແລະ ຮັກສາພຶດຕິກຳທີ່ດີນັ້ນໄວ້...

...ອົງປະກອບຂອງການສື່ສານກໍເປັນເລື່ອງທີ່ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ກັນຢູ່ເລື່ອຍໆ ແລະ ກໍບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້ວ່າ ການສື່ສານມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ ຍ້ອນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການໃຊ້ຊີວິດຂອງເຮົາ...ທຸກເລື່ອງ ທຸກລົມຫາຍໃຈຂອງຄົນເຮົາ ລ້ວນແຕ່ເປັນການສື່ສານທັ້ງສິ້ນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການປາກເວົ້າ ການຂຽນ ການສະແດງອອກທາງຮ່າງກາຍ ສີໜ້າ ທ່າທາງ...ມີຄົນສື່ສານ ກໍມີເລື່ອງຈະສື່ສານ...ເມື່ອມີເລື່ອງຈະສື່ສານ ກໍຈະມີວິທີການທີ່ຈະສື່ສານ...ແລະສື່ສານຫາຜູ້ໃດ ນັ່ນກໍຄືອຜູ້ຮັບ...ແລະ ຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າການສື່ສານນັ້ນໄດ້ຜົນ ຫຼືວ່າເກີດການປ່ຽນແປງຫຍັງບໍ່ ກໍຕ້ອງມີການສະທ້ອນຄືນຫາຜູ້ຮັບ...ການສະທ້ອນຄືນກໍແມ່ນການສະແດງອອກ ຫຼືວ່າ ເກີດພຶດຕິກຳຫຍັງຂຶ້ນແດ່ ຫຼັງຈາກທີ່ສື່ສານໄປແລ້ວ...

ສາລະພັດຄຳຖາມໃນການພັດທະນາອົງກອນ...

?

ທ່ານເຄີຍຕັ້ງຄຳຖາມແບບນີ້ກັບຕົວເອງບໍ່ ຖ້າຄິດຢາກຈະພັດທະນາອົງກອນ...

1. ...ການພັດທະນາອົງກອນ ຈຳເປັນ ຫຼື ບໍ່ຈຳເປັນ...?

2. ...ການພັດທະນາອົງກອນ ຈະເຮັດໄດ້ຢາມໃດ...?

3. ...ຈະເລິ່ມພັດທະນາອົງກອນ ຈະເລິ່ມໄດ້ແນວໃດ...?

4. ...ຈະວາງບາດກ້າວໃນການພັດທະນາອົງກອນໄດ້ແນວໃດແດ່...?

5. ...ພັດທະນາອົງກອນໄປແລ້ວ ເຮັດດີແລ້ວ ຈະສິ້ນສຸດຕອນໃດ...?

ເຮົາມາຊ່ວຍກັນກວດສຸຂະພາບອົງກອນຂອງເຮົາກັນເຖາະ...

...ຄິດໄປຄິດມາ ຕາຍລ່ະ😓 ປີນີ້ຍັງບໍ່ໄດ້ໄປກວດສຸຂະພາບເລີຍ ທັ້ງໆ ທີ່ຮູ້ວ່າ ການກວດສຸຂະພາບປະຈຳປີເປັນເລື່ອງທີ່ດີ ແລະ ອາຍຸປະມານສ່ຳເຮົານີ້ ກໍຖືວ່າຈຳເປັນສຸດໆ ແລ້ວ ຍ້ອນວ່າ ຄວາມເສື່ອມຂອງສັງຂານ ຄວາມເສື່ອມຂອງສະພາບຮ່າງກາຍທີ່ຖືກໃຊ້ງານມາຢ່າງດົນນານ ແລະ ໃຊ້ງານມາໜັກໜາ ມັນເລິ່ມສົ່ງຜົນໃຫ້ເຫັນເທືອລະນິດ ເທືອລະໜ້ອຍ ຖ້າບໍ່ມີການເບິ່ງແຍງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ອີກບໍ່ດົນກໍຄົງຈະຄືນໃຫ້ກັບທຳມະຊາດຂອງການເສື່ອມສະຫຼາຍ ແລະດັບໄປເປັນແນ່ແທ້...

...ຄົນເຮົານີ້ກໍແປກເນາະ ຖ້າບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຜິດປົກກະຕິເກີດຂຶ້ນກັບຮ່າງກາຍ ກໍຄົງຈະບໍ່ໄດ້ຫັນມາໃຫ້ຄວາມສົນໃຈຢ່າງຈິງຈັງ ຜູ້ຂຽນກໍເປັນໜຶ່ງໃນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍທີ່ເປັນແບບນັ້ນ...😥

ການປະເມີນວັດທະນະທຳອົງກອນ

ສິ່ງທີ່ຕ້ອງປະເມີນໃນເລື່ອງວັດທະນະທຳອົງກອນ

...ເນື້ອໃນຂ້າງລຸ່ມນີ້ ມາຈາກຕອນທີ່ເວົ້າເຖີງເລື່ອງນີ້..."ວັດທະນະທຳອົງກອນ"...

“...ຍ້ອນຫຍັງຜູ້ຂຽນຈຶງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບເລື່ອງນີ້ຫຼາຍສຸດ ຍ້ອນວ່າ ວັດທະນະທຳອົງກອນ ເປັນຕົວເຊື່ອມສານຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານຄວາມຄິດ ວິຖີຊີວິດຂອງພະນັກງານທີ່ຫຼາກຫຼາຍໃນອົງກອນ ນອກຈາກນັ້ນ ຍັງເປັນພື້ນຖານໃນການກຳນົດຈັນຍາບັນຂອງການເຮັດວຽກຂອງອົງກອນ...ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ ແລະ ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກ ທີ່ຈະສ້າງວັດທະນະທຳອົງກອນຂຶ້ນມາ ໂດຍການຮ່ວມແຮງຮ່ວມໃຈກັນຂອງຄົນໃນອົງກອນ...ຕ້ອງສ້າງບັນຍາກາດທີ່ເອື້ອອຳນວຍໃຫ້ພະນັກງານໄດ້ມີຄວາມກ້າວໜ້າໃນໜ້າທີ່ການງານ ເຕີບໃຫຍ່ທາງຄວາມຄິດ ທາງປັນຍາ ແລະ ວຸດທິພາວະ (Maturity) ຖ້າວັດທະນະທຳອົງກອນມີຄວາມຊັດເຈນ ພະນັກງານກໍຮູ້ທິດທາງວ່າຈະພັດທະນາຕົວເອງໄປທາງໃດ ແລະ ຈະພາກັນພັດທະນາອົງກອນໄປທາງໃດ...ຕົວຢ່າງວັດທະນະທຳອົງກອນ ເປັນອົງກອນທີ່ແນໃສ່ການຮຽນຮູ້ ແລະປ່ຽນແປງຈາກພາຍໃນ, ເປັນອົງກອນທີ່ສະໜັບສະໜຸນໃຫ້ພະນັກງານໄດ້ສະແດງຄຳຄິດຄຳເຫັນຢ່າງອິດສະຫຼະ, ເປັນອົງກອນທີ່ເຮັດວຽກແບບຄອບຄົວ ພີ່ນ້ອງ...”

ການປະເມີນຄຸນນະພາບການບໍລິການຂອງອົງກອນ

ອົງປະກອບຂອງການໃຫ້ບໍລິການຂອງອົງກອນ

...ເວົ້າເຖີງເລື່ອງຄຸນນະພາບ ເຮົາກໍຕ້ອງຄິດເຖີງສິ່ງທີ່ດີໆ ທີ່ມີຢູ່ໃນການບໍລິການຂອງເຮົາ...ຄຸນນະພາບ ກໍໝາຍເຖີງ ສິ່ງດີໆ ທີ່ຢູ່ໃນສິນຄ້າ ໃນການບໍລິການ...ຖ້າວ່າຄົນມີຄຸນນະພາບ ກໍໝາຍເຖີງສິ່ງດີໆ ທີ່ມີຢູ່ໃນຄົນໆ ນັ້ນ...ຖ້າເວົ້າເລື່ອງອງົກອນມີຄຸນນະພາບ ກໍໝາຍເຖີງ ອົງກອນນັ້ນມີແນວດີໆ ຢູ່ໃນອົງກອນນັ້ນ...ດັງນັ້ນ ຖ້າຈະປະເມີນຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການຂອງອົງກອນ ກໍຈະໝາຍເຖີງ ສິ່ງດີໆ ໃນການບໍລິການຂອງອົງກອນນັ້ນໆ...

...ຈາກປະສົບການຂອງຜູ້ຂຽນໃນເລື່ອງການປະເມີນການບໍລິການຂອງອົງກອນ ເຮົາຈະເບິ່ງຢູ່ 3 ເລື່ອງ ແມ່ນ ຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຄາດຫວັງຂອງຜູ້ຮັບບໍລິການ, ມາດຖານການບໍລິການຂອງອົງກອນ, ແລະ ການແກ້ໄຂບັນຫາການບໍລິການ...

ເຮັດແນວໃດດີນໍ໊ ຈຶງຈະມີຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົວເອງ...

😊
...ເລື່ອງຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົວເອງນີ້ ເປັນເລື່ອງທີ່ລົມກັນບໍ່ຈົບເທືອ ຍ້ອນວ່າຄວາມໝັ້ນໃຈ ມັນບໍ່ໄດ້ນຳເຮົາໄປທຸກເລື່ອງ...ຢາມເວົ້າລ່ະໝັ້ນໃຈຢູ່ ແຕ່ຢາມເຮັດຈັ໊ກຄວາມໝັ້ນໃຈມັນເສຍໄປທາງໃດ໋ເບິ່ດ 😅 ມີໝູ່ຄູ່ ລູກສິດລູກຫາຖາມກັນມາເລື່ອຍໆ ກໍເລີຍໄດ້ໂອກາດດີ ຂຽນປະສົບການເລົ່າສູ່ກັນຢັງເລີຍເດີ້...

...ຄົນເຮົາຈະມີຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົວເອງໄດ້ ຈາກປະສົບການຂອງຜູ້ຂຽນ ຈະຕ້ອງມີອົງປະກອບ 2 ເລື່ອງ ແມ່ນ ການເຫັນຄຸນຄ່າຂອງຕົວເອງ ແລະ ຂີດຄວາມສາມາດຂອງຕົວເອງ...

ການປະເມີນຄວາມສຳພັນຂອງອົງກອນກັບຄູ່ຮ່ວມງານ

...ຄວາມສຳພັນໃນທີ່ນີ້ ແມ່ນໝາຍເຖີງ ການພັວພັນກັບພາຍນອກອົງກອນ ກັບຄູ່ຮ່ວມງານ ທັ້ງພາກລັດ ພາກເອກະຊົນ ພາກວິຊາການ ພາກອົງການສາກົນ ພາກອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ ພາກສະຖາບັນການສຶກສາ ພາກສາດສະໜາ ແລະ ພາກສ່ວນອື່ນໆ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເຮັດວຽກຂອງເຮົາ...ໂດຍການຮັບຮູ້ທົ່ວໄປ ການສ້າງຄວາມສຳພັນທີ່ດີກັບພາກສ່ວນຕ່າງໆ ກໍຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນໄປ ຂຶ້ນຢູ່ກັບວັດຖະນະທຳອົງກອນ ກົດລະບຽບຂອງອົງກອນ...

...ຄວາມສຳພັນຂອງອົງກອນສາມາດເບິ່ງໄດ້ 3 ດ້ານ ແມ່ນ ຄວາມສຳພັນທົ່ວໄປ, ຄວາມສຳພັນດ້ານການບໍລິການ, ແລະ ຄວາມສຳພັນດ້ານການແບ່ງປັນຂໍ້ມູນ...

ການປະເມີນຊື່ສຽງຂອງອົງກອນ

ອົງປະກອບຂອງອົງກອນທີ່ມີຄວາມຍືນຍົງ

...ບົດຄວາມນີ້ຊີພາທຸກທ່ານມາເບິ່ງກັນຕໍ່ ເລື່ອງການປະເມີນຊື່ສຽງຂອງອົງກອນ ວ່າຈະປະເມີນກັນແນວໃດ ຈະຕັ້ງຄຳຖາມແນວໃດແດ່...

...ຖ້າທ່ານຕ້ອງການທວນຄືນເລື່ອງການປະເມີນຂີດຄວາມສາມາດອົງກອນ ທ່ານສາມາດອ່ານໄດ້ໃນບົດຄວາມຕອນ ຖ້າຄິດຈະພັດທະນາອົງກອນ ຂໍເຊີນເບິ່ງເລື່ອງນີ້ກ່ອນເດີ້...

...ຖ້າເວົ້າເຖີງເລື່ອງຊື່ສຽງຂອງອົງກອນໃດໜຶ່ງ ຊີເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງຈຸດເດັ່ນ ຈຸດດີ ຂອງອົງກອນນັ້ນໆ ນັບຕັ້ງແຕ່ຫົວໜ້າອົງກອນ, ຮູບແບບການບໍລິຫານ ການຈັດການອົງກອນ, ຄວາມເປັນທີມງານ, ຄວາມຄິດຄວາມເຊື່ອຂອງອົງກອນ, ການດູແລເບິ່ງແຍງກັນຂອງຄົນໃນອົງກອນ, ວັດທະນະທຳຂອງອົງກອນ, ການໃຫ້ບໍລິການຂອງອົງກອນ, ຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດຂອງອົງກອນ ຫຼື ຖ້າຈະເວົ້າໃຫ້ງ່າຍໆ ຕາມສະໄຕລຜູ້ຂຽນ ກໍຈະບອກວ່າ ທຸກເລື່ອງຂອງອົງກອນຫັ້ນລ່ະ ທີ່ປະສົມປະສານກັນຂຶ້ນມາເປັນຊື່ສຽງຂອງອົງກອນ...

ການປະເມີນລະບົບອົງກອນ 6 ດ້ານ...

...ຕາມທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບຮູ້ມານຳກັນແລ້ວວ່າ ການປະເມີນຂີດຄວາມສາມາດຂອງອົງກອນ ມີສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງປະເມີນ 5 ເລື່ອງ ສາມາດອ່ານລາຍລະອຽດໄດ້ຈາກນີ້

...ຕອນນີ້ເຮົາຈະເຈາະຈິ້ມໄປເລື່ອງທຳອິດ ແມ່ນ ການປະເມີນລະບົບຂອງອົງກອນ ຈະມີ 6 ດ້ານທີ່ເຮົາຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່...ຜູ້ຂຽນຈະນຳສະເໜີແນວຄຳຖາມໃນການປະເມີນ ເຊິ່ງຈະເປັນຈຸດເລິ່ມຕົ້ນທີ່ເຮົາຈະນຳໄປສ້າງຄວາມເຂົ້າໃຈຮ່ວມກັນກັບຜູ້ກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ພັດທະນາເຄື່ອງມືໃນຂັ້ນຕໍ່ໄປ...

...ດ້ານທຳອິດ ແມ່ນ ລະບົບ ຈະກ່ຽວກັບຂະບວນການແລະຂັ້ນຕອນປະຕິບັດວຽກຂອງອົງກອນໃນແຕ່ລະວັນ ແລະ ຂະບວນການຕັດສິນໃຈທີ່ມີຢູ່...ເລື່ອງວຽກໂຄງການວ່າຈະເຮັດແນວໃດ ຜູ້ໃດຮັບຜິດຊອບ ມີສາຍການບັງຄັບບັນຊາແນວໃດ ການສື່ສານໃນທີມງານເຮັດແນວໃດ ກໍຈະປາກົດເຫັນໃນເລື່ອງລະບົບນີ້....ຄຳຖາມຫຼັກທີ່ເຮົາໃຊ້ປະເມີນເລື່ອງລະບົບ ແມ່ນມີດັງນີ້...

3 ເລື່ອງທີ່ຕ້ອງ "ເອົາໃຈ-ໃສ່" ໃນການປະເມີນຂີດຄວາມສາມາດຂອງອົງກອນ

ກຽມຄົນ-ກຽມເຄື່ອງມືອ-ປະຕິບັດຕົວຈິງ

...ພໍເວົ້າຮອດເລື່ອງການປະເມີນຂີດຄວາມສາມາດຂອງອົງກອນແລ້ວ ຫຼາຍໆ ຄົນຄືຊີຄິດພໍ້ເລື່ອງສິ່ງທີ່ຕ້ອງປັບປຸງ ສິ່ງທີ່ບໍ່ດີທີ່ມີຢູ່ ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ຂີດຄວາມສາມາດຂອງອົງກອນມີທັ້ງທີ່ດີ ແລະ ທີ່ຕ້ອງປັບປຸງ...ດັງນັ້ນ ກ່ອນການເລິ່ມຕົ້ນບາດກ້າວທຳອິດ ຕ້ອງປັບປ່ຽນມຸມມອງຂອງເຮົາ ຂອງພະນັກງານ ຂອງຜູ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໃນອົງກອນວ່າ ເຮົາປະເມີນຂີດຄວາມສາມາດຂອງອົງກອນ ເພື່ອພັດທະນາອົງກອນຂອງເຮົາໃຫ້ດີຂຶ້ນຕຶ່ມ...ສິ່ງທີ່ດີ ສາມາດຜັນຂະຫຍາຍ ແລະ ຊ່ວຍປັບປຸງສິ່ງທີ່ຍັງບໍ່ດີໃຫ້ດີຂຶ້ນໄດ້ ຍ້ອນວ່າທຸກອົງປະກອບໃນການພັດທະນາອົງກອນມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັນເປັນຕ່ອງໂຊ່ນັ່ນເອງ ຄືຮູບພາບທາງລຸ່ມນີ້...

ຖ້າຄິດຈະພັດທະນາອົງກອນ ຂໍເຊີນເບິ່ງເລື່ອງນີ້ກ່ອນເດີ້...

ຖ້າອົງປະກອບຂອງອົງກອນມີຄວາມດຸນດ່ຽງ 

ກໍສາມາດຄາດການໄດ້ວ່າ ອົງກອນຈະມີຄວາມຍືນຍົງ

...ຂອງຝາກ ຂອງຕ້ອນ ສຳລັບຜູ້ທີ່ຮັບຜິດຊອບໃນການພັດທະນາອົງກອນ ທີ່ມີພາລະຮັບຜິດຊອບຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ຈະນຳພາພີ່ນ້ອງໃນອົງກອນໄປໃຫ້ຮອດເປົ້າໝາຍທີ່ໄດ້ຕັ້ງໄວ້...ທີ່ຈິງເລື່ອງການພັດທະນາອົງກອນເປັນເລື່ອງຂອງທຸກຄົນ ເຊິ່ງແຕ່ລະຄົນກໍມີບົດບາດໜ້າວຽກທີ່ແຕກຕ່າງກັນໄປ ດັງນັ້ນ ຖ້າເຮົາໄດ້ເປັນຄົນຮັບຜິດຊອບເລື່ອງການພັດທະນາອົງກອນ ເຮົາຈຶງຕ້ອງທຳຄວາມເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຈະແຈ້ງ ພັດທະນາຫຍັງ, ພັດທະນາໂດຍຜູ້ໃດ ແລະ ພັດທະນາແບບໃດ...

...ເວົ້າເລື່ອງພັດທະນາອົງກອນແລ້ວ ກະເຈັບຫົວລັດໂລດ ຍັງບໍ່ຕ້ອງລົງມືເຮັດ ກະເອົາມືກຸມຫົວແລ້ວ ຍ້ອນວ່າ ມັນມີຫຼາຍເລື່ອງໃຫ້ໄດ້ຄິດນຳ ເຮັດນຳ ແກ້ໄຂປັບປຸງນຳຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ...ແຕ່ວ່າການປ່ຽນແປງ ເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຜູ້ທີ່ປັບຕົວໄດ້ທັນ ໄດ້ໄວ ກໍຈະຢູ່ຣອດ ເປັນກົດເກນຂອງທຳມະຊາດ...

ເຈົ້າແມ່ນຄົນປະເພດ "ເວົ້າໄດ້" ຫຼື "ໄດ້ເວົ້າ"

..."ອາຈານ ຄົນທຸກມື້ນີ້ເວົ້າບໍ່ຄ່ອຍຄິດໜ້າ ຄິດຫຼັງເນາະ ເວົ້າໄວ ປາກໄວ ຄົນຟັງກໍຮູ້ສຶກບໍ່ຄ່ອຍດີໄປນຳ"...😒

..."ໂດຍ...ເຫັນດີນຳ...ທຳມະຊາດຂອງຄົນເຮົາປາກໄວກວ່າຄວາມຄິດ ຄິດແນວໃດ ກະເວົ້າແນວນັ້ນ ຍ້ອນຄົນທຸກມື້ນີ້ຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ຕ້ອງຟ້າວ ຕ້ອງໄວ ຕ້ອງທັນໃຈ ອົດທົນບໍ່ໄດ້ ຢາກໄດ້ຫຍັງກໍຕ້ອງໄດ້ທັນທີ"...😌

..."ແມ່ນເດ້ເນາະອາຈານ...ຢາກຮູ້ເລື່ອງຫຍັງກະໄດ້ຮູ້ ຢາກເບິ່ງເລື່ອງຫຍັງກະໄດ້ເບິ່ງ ຢາກໄດ້ເຄື່ອງແນວໃດ ກະຊອກເອົານຳອິນເຕີເນັດ ແລ້ວກະສັ່ງໃຫ້ມາສົ່ງຢູ່ເຮືອນ...ຊີວິດມັນກະເລີຍງ່າຍ ສະບາຍ ໄດ້ຫຍັງກະໄດ້ມາແບບໄວໄວ ງ່າຍໆ...ເປັນຢູ່ເລື່ອຍໆ ກະເລີຍຄຸ້ນຊິນ ກາຍເປັນນິໄສໄປຈ້ອຍ...ຢາກລົມກັບໄຜກໍແຊດຫາ ພິມເອົາ ບໍ່ຕ້ອງໄດ້ເວົ້າຍາກ ຕິດແນວໃດກະພິມແນວນັ້ນ ສົ່ງມາໄວ ກະຕອບໄປໄວ...ພໍຍາມມາເວົ້າ ກະເວົ້າແບບແຊທຫາກັນ"...

5 ระดับ กับการพัฒนาตัวเองให้เป็นวิทยากร(มือ)อาชีพ...

เอารูปคนอื่นก็เกรงใจ ใช้รูปตัวเองก็แล้วกัน...

ลงมือทำทันที... ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดครับ ทุกอย่างเริ่มต้นจากก้าวแรกเสมอ และผมก็เชื่อมาตลอดว่าทางไปสู่ความเป็นมืออาชีพนั้น “ไม่มีทางลัด”...😁

...เมื่อครั้งเริ่มต้นเป็นวิทยากรใหม่ๆ ผมต้องมานั่งสำรวจดูตัวเองก่อนว่าเรามีคุณสมบัติอะไรบ้าง พอที่จะเป็นวิทยากร (มืออาชีพ) แบบที่เขาๆ เป็นกัน... เราเป็นคนกล้าแสดงออก... เราเป็นคนมีลีลาในการพูดคุย... เราชอบพบปะกับผู้คน... เราเป็นผู้ฟังที่ดี... ท่าทีเราก็ดูดีตอนปรากฏตัว (ถึงเวลาชมตัวเอง???)... เรื่องเนื้อหาที่เกี่ยวข้อง ก็มีประสบการณ์มาบ้าง หาข้อมูลเพิ่มเติม พูดคุยแลกเปลี่ยน ปรึกษาหารือกับพี่ๆ ที่มีประสบการณ์มาก่อน เมื่อคิดว่ามีพร้อม ก็ลงมือทำทันทีล่ะครับ...

...เริ่มจากวางจังหวะการพัฒนาฝีมือของตัวเองก่อนครับ... ดูก่อนว่าเราจะไต่ไปถึงระดับไหน ผมใช้สูตร 5 ระดับ ในการพัฒนาตัวเองเพื่อเป็นวิทยากร...

ไกลแค่ไหน ก็อยู่แค่เท้าเรา...

ต้องมีเป้าหมาย...“เป้าหมายมีไว้พุ่งชน” คำที่คุ้นเคยจากโฆษณาชิ้นหนึ่ง ที่ทำให้เรารู้สึกคึกคักเมื่อได้ยิน อีกทั้งดนตรีประกอบ ทั้งภาพที่ปรากฏ ยิ่งทำให้เรา “อิน” กับคำๆ นั้น... ผมก็เคยถามตัวเองอยู่บ่อยๆ เหมือนกันว่า “เป้าหมาย” ของเราคืออะไร เป้าหมายของชีวิตที่ส่งผลต่อการดำเนินชีวิตของเราเอง...

...เมื่อก่อน สมัยที่พลังทางความคิดยังไม่มากเท่าปัจจุบัน (ปัจจุบันก็มีเท่าที่มีนี่ล่ะครับ...) ได้ยินคำว่า ตั้งเป้าหมายชีวิต ผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวจัง... ตอนเรียนประถม มองเห็นรุ่นพี่ที่เรียนมัธยม อยากเรียนบ้าง แต่ทำงัยได้ มันก็เป็นไปตามขั้นตอน อีกตั้งหลายปี เริ่มจินตนาการไปว่าถ้าตัวเองเรียนมัธยมจะเป็นอย่างไร เห็นภาพตัวเองแต่เครื่องแบบนักเรียนมัธยม เออ ดูดี ในจินตนาการ... พอเรียนมัธยม ก็เริ่มมองไปดูรุ่นพี่ที่เรียนมหาวิทยาลัย อยากๆๆ เราต้องทำให้ได้ ก็เริ่มจินตนาการอีกแล้วครับ อยากเป็นนู่นเป็นนี่ เราต้องเรียนคณะอะไรนะ? จินตนาการไปอีกล่ะครับ เออ... เห็นตัวเองเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ดูดีอีกแล้วครับ... พอเรียนมหาวิทยาลัย ก็เริ่มจินตนาการอยากทำงานตามคณะที่ตัวเองเรียนมา ต้องเป็นนู่น เป็นนี่ให้ได้... เมื่อทำงาน ก็เริ่มมองเห็นบุคคลตัวอย่างที่โดดเด่น บอกตัวเองอีกว่า เราต้องเป็นแบบนั้นให้ได้...

3 วิธีที่จะทำให้คุณ "ตัวเล็กลง และใจใหญ่ขึ้น"

ตัวเล็ก และ ใจใหญ่... ฮ่าๆๆๆ ทำยากแฮะ ตอนนี้ก็ตัวใหญ่จนลดลงไม่ได้แล้วครับ สงสัยต้องเปลี่ยนหัวเรื่องเป็น ตัวใหญ่ และ ใจใหญ่ กระมัง...

...คนเป็นวิทยากรกรนี่ ตกเป็นเป้าสายตาเลยนะครับ อารมณ์ของการอยู่ต่อหน้าผู้คน มันทำให้เรารู้สึกโดดเด่น ทำให้เรารู้สึกสำคัญ ทำให้เรารู้สึกว่าได้รับการยอมรับ ผู้คนพร้อมที่จะฟัง ครั้งเดียวยังไม่เท่าไหร่ครับ เมื่อผ่านเวทีมากๆ เข้า เริ่มมั่นใจมากขึ้น ส่วนมากก็จะได้รับคำชม “โอ คักน้อ (คักน้อ เป็นภาษาอีสานครับ ตีความได้ว่า สุดยอด เจ๋ง) อาจารย์.... อาจารย์พูดดีเนาะ ฟังแล้วสนุก... ทำยังงัยถึงจะเก่งแบบอาจารย์นี่... สุดยอดเลยอาจารย์...” และ อีกสารพัดคำชมเชย ซึ่งผมรับฟังและเคารพในอารมณ์ความรู้สึกของผู้เข้ารับการอบรมอย่างตั้งใจ เป็นสิ่งที่มีค่ามากมาย เพราะกลั่นออกมาจากอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริง แตกต่างกันไปตามการรับรู้ของแต่ละคน... ขอบคุณมากครับ... ฟังบ่อยๆ หัวใจพองโต มีพลังอย่างบอกไม่ถูก ตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ตามความหมายของคำว่า “มืออาชีพ” ของผม “การสร้างคน”...

3 ต้นทุนที่วิทยากร(มือ)อาชีพต้องมี

สะสมต้นทุนวิทยากร(มือ)อาชีพ....ถ้าไม่นั่งย้อนมองดูพัฒนาการของตัวเอง เราไม่มีทางรู้ได้แน่นอนว่า ทุกสิ่งที่เป็นตัวเรานั้น มันไม่ได้มาฟรีๆ ทุกอย่างมีต้นทุนทั้งนั้นครับ...

...การจะเป็นมืออาชีพ เราก็ต้องตั้งเป้าซะก่อนว่า “มืออาชีพ” ในความหมายของเราคืออะไร...เป้าของผมคือ “สร้างคน” ขอแค่คนเดียวที่มีคุณภาพ ผมก็มองว่าผมบรรลุเป้าหมายแล้ว แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ เราก็ต้องสร้างไปเรื่อยๆ ครับ... มืออาชีพ ต้องสะสมต้นทุนอะไรบ้าง... หนึ่ง ต้นทุนความรู้ ความสามารถ ความคิด การมองโลก สิ่งเหล่านี้ต้องเกิดขึ้นอยู่ต่อเนื่อง (ผมเชื่อว่าความต่อเนื่องเป็นกลไกสำคัญที่จะก่อให้เกิดความสำเร็จในทุกเรื่อง) สอง การรักษาคำพูดก็เป็นเรื่องที่สำคัญ พูดจริง ทำจริง มีสติ และ ต้นทุนที่ สาม ก็คือ การใส่ใจกับผู้คนรอบข้าง การรับรู้อารมณ์ความรู้สึกของผู้คน (ยากหน่อย แต่ก็ต้องฝึก สะสมประสบการณ์)....

...ต้นทุนความรู้ มีเรื่องอะไรบ้าง... ตอบแบบกำปั้นทุบดินครับ ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เราเรียนและรู้ได้ เปิดใจกับสิ่งที่ผ่านเข้ามา ซักพักเราจะรู้ได้เองว่า อะไรที่ใช่ หรือ ไม่ใช่... การอ่านก็เป็นอีกช่องทางหนึ่ง ที่จะทำให้เราได้พัฒนาเรื่องความรู้ ผมเห็นว่าการอ่านไม่ได้ทำให้เราได้ความรู้เพียงอย่างเดียว เราได้สมาธิ เราได้คำศัพท์ใหม่ๆ เราได้คำถามจากการอ่าน เราได้มองโลกในมุมของผู้เขียน เราได้เปิดใจ เราได้ทักษะการสื่อสารผ่านตัวหนังสือ เราได้ฝึกจินตนาการ เห็นไหมล่ะครับ การอ่านสร้างสีสันให้กับชีวิตได้มากโข ผมตั้งเป้าอ่านหนังสือก่อนนอนทุกคืน จะกี่มากน้อยก็ตาม แต่ต้องได้อ่าน (บางเรื่องอ่านเพลินจนดึกก็มี) ลองดูนะครับ...

...ทักษะที่จำเป็นของการเป็นวิทยากร อย่างที่เราๆ ก็รู้กันว่า ต้องพูดเป็น ฟังเป็น พูดง่ายๆ คือสื่อสารเป็น แต่จริงๆ แล้วนี่ คนที่เป็นวิทยากร เขาดูตั้งแต่ปรากฏตัวแล้วครับ นั่นก็เป็นการสื่อสาร การแต่งกายถูกกาละเทศะ เอาเป็นว่าแต่งกายเรียบร้อย ถูกงาน ทรงผมเรียบร้อย ดูดี (สำหรับผม ไม่มีผม คงไม่มีปัญหา😇) ยิ้มแย้มแจ่มใส การยิ้มก็ต้องฝึกนะครับ ฝึกยิ้มให้กับตัวเองตอนตื่นนอน (แม้ว่ามันจะไม่โสภาเท่าไหร่ แต่ก็หน้าเรา) และ ก่อนนอน...ยิ้มแบบไหนผู้คนจะประทับใจ อันนี้ต้องลองเองครับ...

...การพูดจริง ทำจริง รักษาคำพูด เริ่มต้นจากการรักษาคำพูดกับตัวเอง ตั้งเป้าหมายชีวิตให้ชัด และทำไปเรื่อยๆ ถ้ามองดูเป้าหมายมันอยู่ไกลไป มันเป็นไปได้หรือเปล่าหว่า??? ก็กลับมาดูทีละก้าวน้อยๆ... ก้าวน้อยๆ นี่ล่ะครับ ที่มีความสำคัญมากมายต่อเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่...

...การรับรู้อารมณ์ความรู้สึกของผู้คน ที่ผมบอกว่าต้องฝึก เริ่มต้นจากการฟังเขา ฟังแบบตั้งใจ ไม่ตัดสินด้วยตัวเรา และ เข้าใจเขา แรกๆ ก็อึดอัด งงๆ แต่เมื่อฟังมากๆ เข้า เราจะเริ่มรับอารมณ์ได้ น้ำเสียง กิริยาท่าทางของเขาที่แสดงออกมา ที่สำคัญคือการตอบสนองกับสิ่งที่เขาเล่าให้ฟัง การผงกศีรษะเล็กน้อย การยิ้มเพื่อเชื้อเชิญให้เขาพูด จากประสบการณ์ของผม การฟังทำให้ได้มิตรภาพที่ดีเสมอครับ...

....และมาถึงสิ่งที่สำคัญที่สุด ที่ทำให้ทั้งสามเรื่องที่กล่าวมานั้นมันสัมฤทธิ์ผล นั่นคือ การทำตัวให้เล็กครับ อ๊ะ...อ๊ะ... อย่าพูดถึงขนาดร่างกายนะครับ ผมกำลังพูดถึงการทำตัวเองให้เล็กเพื่อเปิดใจให้ใหญ่ “ตัวเล็ก แต่ ใจใหญ่”...

...ติดตามตอนต่อไปนะครับ...😊

"กล้า" กับ "หน้าด้าน" ต่างกันตรงไหน?

ทำไปเถอะ เดี๋ยวดีเอง....สมัยเรียนประถม มีงานประกวดพูด งานร้องเพลง สมัครไปหมดล่ะครับ มีงานแสดงของโรงเรียน ก็เอาหมดครับ ไม่อายครับ... ความหน้าด้านกับความกล้า มันมีความต่างกัน หน้าด้านเป็นการกล้าแสดงออกในทางที่ผิด แต่ความกล้า เป็นความพยายามแสดงออกในทางที่ถูก เพราะฉะนั้น ด้านได้ อาย-อด ต้องเปลี่ยนใหม่เป็น กล้าแล้วจะได้ อายแล้วจะอด...

...ตอนเรียนประถมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายหรอกครับ อยากเด่น อยากดัง ทำให้คนรู้จักไว้ล่ะดี ไปไหนคนก็มองหน้า แอบซุบซิบ หัวเราะคิกคัก เราก็เฉยไว้ คิดบวกไว้ก่อนว่าเขาชม??? แต่เชื่อไหมครับว่า การคิดแบบนั้น ทำให้เราเห็นตัวเองมากขึ้น มีอะไรต่างๆ มากมายที่ผ่านเข้ามาทดสอบความแกร่งตั้งแต่เด็กๆ เลยล่ะครับ ทั้งดีและไม่ดีคละเคล้ากันไป คำที่ได้ยินบ่อยๆ นี่ก็ประเภท “มันเว่อร์ว่ะ....ขี้มาด....” และสารพัดคำชม (แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดแบบนี้นะ....โกรธเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ) แต่ก็ดีนะ เพราะขี้มาดนี่ล่ะ ทำให้ผมดูดี (ฮ่าๆๆๆ) เขาเรียกว่ามีบุคลิกดี!!! นี่ก็สะสมมาเหมือนกัน ค่อยๆ พัฒนาเหมือนกัน ต้องขอบคุณทุกท่านที่ชมผมแบบนั้น ทำให้ผมเป็นแบบนี้ (แบบไหนกัน?)...สมัยนั้นชอบดูผู้นำประเทศต่างๆ ดูแล้วเท่มาก ดูดี เชื่อมั๊ยว่าผมลองทำท่าปรากฏตัวต่อที่สาธารณะแบบนายโรนัลด์ เรแกน ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา คนที่ ๔๐ หรือแม้กระทั่งท่าทีการพูดของสตรีเหล็กแห่งอังกฤษ มากาเร็ต แทตเชอร์ เธอดูสง่างามมาก เวลาพูดจานี่ฉะฉาน มีความมั่นใจเป็นเลิศ ลองเลียนแบบดู หยิบเอาสิ่งดีๆ ของเขามา (ที่เราชอบด้วยนะ) ลองทำดู โดยเฉพาะเรื่องการพูดนี่ ผมว่าใช้ได้เลย การเว้นวรรค การใช้น้ำเสียง ผสานกับสีหน้า และอารมณ์ ลองทำและมาปรับให้เข้ากับบุคลิกของตัวเองครับ ใช้ได้จนถึงทุกวันนี้ครับ... การฝึกไม่มีอะไรมาก มีแค่กระจกเงา และ ใจ “จงตั้งใจ” ลองไปลองมา มันก็เป็นเองล่ะครับ การฝึกพูดนั้นผมอัดเทปฟังเสียงของตัวเอง อ่านละครอัดเทป ร้องเพลงอัดเทปเอาไว้ฟังในรถ เอาให้เหมือนต้นฉบับ ตอนนั้นใครๆ ที่นั่งรถไปกับผม ก็จะได้ยินเสียงนักร้องเสียงเพี้ยนๆ ไปด้วย (เขาคงคิดว่ามันออกเทปมาได้งัยเนี่ย???) ตอนนั้นทำเล่นๆ ครับ แต่การทำแบบนั้น ทำให้ผมได้พัฒนาเรื่องการพูดไปโดยปริยายครับ...

...การทำกิจกรรมต่างๆ ในสมัยเรียนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เราได้พัฒนาทักษะการเป็นผู้นำ-ผู้ตามได้อย่างดีเยี่ยม ไม่ว่าจะด้านกีฬา ดนตรี เต้นรำ แข่งจักรยานบีเอ็มเอ๊กซ์ (กิจกรรมนี้รวมกลุ่มกันเองครับ!!!) เอาหมดครับ มันทำให้เราได้เรียนรู้ว่าเมื่อไหร่เราจะเริ่ม เมื่อไหร่เราจะหยุด เป็นเหมือนจังหวะของหัวใจเต้น... ตอนเรียนประถม ๖ ก็สมัครประธานนักเรียน แต่ตอนนั้นได้เป็นรองประธาน ลุ้นมากครับ ต้องซ้อมเพื่อที่จะปราศรัยหาเสียง จำความรู้สึกได้ว่าตื่นเต้นสุดๆ (ครั้งแรกของทุกคนจะมีอารมณ์นี้เสมอ) ต้องเขียนบทเอง ท่องจำ... การขึ้นเวทีปราศรัยนี่ก็ใช่ง่ายนะครับ ขนาดซ้อมกับกระจก อ่านคำปราศรัยให้พ่อกับแม่ฟัง ก็ยังมีพลาดบ้าง ลืมบ้าง ผมล่ะเข้าใจความรู้สึกคนที่แนะนำตัวเอง โดยบอกนามสกุลขึ้นมาก่อน เข้าใจได้เลยครับ แต่สุดท้ายก็ทำได้ The show must go on อีกแล้วครับ...

...เห็นไหมครับว่าหากเราอยากเป็นมืออาชีพ ไม่มีทางลัดครับ มันต้องสั่งสมกันทั้งนั้น ต้องเริ่มแบบสมัครเล่นก่อน (ฮ่าๆๆๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดหรอกครับ พลังความคิดยังไม่พอ) แต่ก็ได้การฟูมฟักจากพ่อแม่พี่น้องที่ช่วยเตือนสติ เตือนแบบหนักบ้าง แอบเตือนบ้าง แอบดูก็มี คนเราทุกคนต้องผ่านประสบการณ์ครั้งแรกเสมอ เจ็บปวดบ้าง สุขบ้าง มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตครับ แต่ขอให้ได้เริ่ม แล้วเราจะรู้ว่ารสชาติของชีวิตที่มีสีสัน มันมักเริ่มต้นเมื่อครั้งที่สองครับ...

เรื่องอยากเล่า...ต้นทุนการเป็น "วิทยากร"...

ผมไม่รู้ว่าชอบอาชีพนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่... รู้เพียงแค่ว่า พ่อกับแม่ ได้สร้างประสบการณ์การเป็นนักพูด การขึ้นเวทีให้ผมตั้งแต่เด็กๆ...

พ่อของผมรับราชการเป็นนายช่างชลประทาน ใครๆ ก็เรียกท่านว่า “นายช่างบ้านนอก” ภาพที่คุ้นตาผมคือ เวลามีงานเลี้ยง พ่อจะเป็นคนที่พูดคุย ให้โอวาทกับบรรดาลูกน้องของท่านอยู่เสมอ พ่อเป็นนักพูดตัวแบบ ที่พูดได้ตรงไปตรงมา พูดได้จับใจ... ช่วงเวลาปิดเทอม แม่ก็จะแต่งปิ่นโต ให้ไปทำงานกับพ่อ วิ่งเล่นตามคลอง ใช้ชีวิตอยู่กับกลุ่มคนงานเยอะแยะไปหมด สภาพแวดล้อมที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย หลากหลายแตกต่าง คงทำให้ผมเป็นคนไม่กลัวคน กล้าพูด กล้าที่จะเข้าไปหาคนที่เราไม่รู้จัก เริ่มต้นการสนทนาด้วยเรื่องพื้นๆ ทั่วไป... มานั่งนึกๆ รำลึกความหลัง ก็เข้าใจได้ทันทีว่า ที่เราเป็นอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะการสั่งสมประสบการณ์มาตั้งแต่เด็ก บางทีพ่อกับแม่อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า มันส่งผลต่ออนาคตของผมอย่างต่อเนื่อง และมีพัฒนาการขึ้นไปเรื่อยๆ

แม่ผมรับราชการเช่นกัน สังกัดกรมการปกครอง วันไหนเป็นวันหยุด แม่จะพาไปทำงานด้วย ไปนั่งพิมพ์ดีด สมัยต๊อกแต๊กน่ะครับ ยังไม่มีคอมพิวเตอร์จิ้มๆ รูดๆ เหมือนทุกวันนี้ ทักษะด้านหนึ่งที่ได้มา คือ ทักษะการพิมพ์ แต่ที่สำคัญ ตอนนั้น เราต้องมานั่งนึกเรื่องราว จินตนาการแล้วแปลงออกมาเป็นหนังสือ ผ่านเครื่องพิมพ์ดีดต๊อกแต๊กนั่นล่ะครับ จุดเริ่มของการใช้จินตนาการ การเลือกใช้คำที่พัฒนามาเรื่อยๆ แม่เป็นคนที่มีทักษะในการสื่อสารมากครับ พูดมีหลักการ มีการอ้างอิงข้อคิด คำคม เยอะแยะไปหมด บางปีในวันคล้ายวันเกิด ท่านก็เขียนข้อคิดคำคมต่างๆ ใส่กระดาษธรรมดาๆ ส่งให้ผม ผมก็ได้ข้อคิดเหล่านี้มาปรับใช้กับชีวิตได้มากโข... แม่เป็นนักลงทุนเพื่ออนาคตให้กับลูกๆ เสมอมา มีบริษัทมาขายเทปคาสเซ็ตเรียนภาษาอังกฤษ ราคาแพงมากๆ แต่แม่ก็ซื้อครับ และ นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของผมที่ได้พัฒนาทักษะภาษาอังกฤษแบบงูๆ ปลาๆ ของผม และ เช่นกัน แบบงูๆ ปลาๆ นี่ล่ะครับ ที่ทำให้ผมใช้ภาษาอังกฤษหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอยู่จนทุกวันนี้

สภาพแวดล้อมก็เป็นตัวสำคัญครับ ที่ทำให้ผมพัฒนาทักษะการพูด การนำเสนอ โดยปกติ สังคมข้าราชการสมัยก่อน มีการพบปะกันบ่อยมาก (ในความรู้สึกผมนะ...) เกือบจะทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ว่าได้ ญาติๆ น้าๆ ลุงๆ ส่วนใหญ่ร้องเพลงกันเก่ง ผมก็พลอยได้ฝึกทักษะการร้องเพลงตามไปด้วย มากินข้าวเย็นกัน ร้องเพลง สนุกสนานกันไป เด็กก็ชอบ เพราะมีรางวัลแจกให้ด้วย ใครร้องเพลงได้ (ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง) ก็รับรางวัลไปเต็มๆ นี่ก็เป็นกุศโลบายที่ทำให้เด็กๆ กล้าแสดงออก บางทีไม่กล้า ท่านก็ดันหลัง ลุยเลย ยังจำได้ว่า มีเก้าอี้หนึ่งตัว ตั้งอยู่กลางวง ใครจะร้องเพลง ต้องขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ บางทีก็จับยกขึ้นไปยืนเลย ต้องคิดแล้วว่าจะแนะนำตัวอย่างไร เริ่มต้นยังงัย จบอย่างไรให้ประทับใจ เพื่อให้ได้รางวัลขวัญใจบรรดาท่านผู้ฟังที่กระเป๋าหนักทั้งหลาย นี่ล่ะครับ ผมซาบซึ้งกับคำว่า The show must go on...มันเป็นเช่นนี้เอง...เข้าท่า... อ้อ... พ่อกับแม่ก็เป็นนักฟังเพลงตัวยง ผมเติบโตมากับเสียงเพลงสมัยเก่าๆ ก้าน แก้วสุพรรณเอย ดาวใจ ไพจิตรเอย สุนทราภรณ์เอย แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมกลับชอบฟังโอเปร่า ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะกลายพันธุ์ เป็นอันว่าผมได้ทักษะเรื่องการร้องเพลง รู้จักจังหวะ การเอื้อน การเอ่ย มาแบบไม่รู้ตัว ซึ่งทักษะนี้ส่งผลให้ผมรู้จักจังหวะการพูด การเน้นคำ การใช้อารมณ์ให้ถูกต้องกับสิ่งที่เราต้องการสื่อสารออกไป... ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ขนาดนี้...

....เจอกันใหม่ตอนต่อไปครับ...

"ຫົວໜ້າ" ຄືສຳຄັນຄັກແທ້ກັບອົງກອນ...?

...ຂຶ້ນຊື່ວ່າ "ຫົວໜ້າ" ຜູ້ໃດກໍເກງໃຈ ແລະ ເຄົາລົບ ຍ້ອນວ່າມີບົດບາດໜ້າວຽກໃນການນຳພາ ແລະມີອຳນາດໃນການຕັດສິນໃຈ ດັງນັ້ນ ກໍເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ຜູ້ຢູ່ໃຕ້ບັງຄັບບັນຊາຈະຕ້ອງໃຫ້ຄວາມເກງໃຈ ແລະ ເຄົາລົບ...

...ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຫົວໜ້າ ກໍຕ້ອງເຮັດຕົວໃຫ້ນ່າເຄົາລົບ ບັນຍາກາດຂອງການນຳພາ ແລະໄປນຳກັນຈຶງຈະມ່ວນ ແລະ ວຽກງານສຳເລັດ..."ຄົນສຳລານ ງານສຳເລັດ" (ຂໍຍືມຄຳເວົ້າອາຈານໂກວິດ ກຸນສຸວັນ ຈາກມູນນິທິພັດທະນາອີສານ NET Foundation ມາເວົ້າຕໍ່)...

...ສິ່ງທຳອິດທີ່ ຫົວໜ້າ ຕ້ອງມີ ແມ່ນ ຕ້ອງຮູ້ຕົວເອງວ່າເຈົ້າຂອງນ່ະເປັນ ຫົວໜ້າ ແລ້ວ ບໍ່ແມ່ນລູກນ້ອງແລ້ວ ບົດບາດປ່ຽນໄປແລ້ວ ໜ້າວຽກກໍປ່ຽນໄປແລ້ວ ຖ້າຊີເຮັດຕົວເອງຄືເກົ່າ ກະຊີບໍ່ແມ່ນແລ້ວ...

...ຄຳວ່າ "ຫົວໜ້າ" ປະກອບດ້ວຍສອງຄຳ ແມ່ນຄຳວ່າ "ຫົວ" ກັບຄຳວ່າ "ໜ້າ"...

..."ຫົວ" ມີໄວ້ເຮັດຫຍັງ...ມີໄວ້ໃຫ້ຜົມຢູ່ 😂 ນັ້ນກະແມ່ນ...ຄົນທີ່ເປັນ "ຫົວໜ້າ" ມີຫົວໄວ້ສຳລັບ "ຄິດ"...ຄິດໃຫ້ໄດ້ ຄິດໃຫ້ເປັນ ແລະ ຄິດໃຫ້ຖືກ ຄິດໃຫ້ສ້າງສັນ ໃຫ້ເກີດປະໂຫຍດ...ເຂົາໃຫ້ເປັນຫົວໜ້າແລ້ວ ຕ້ອງຮູ້ຈັກ ຄິດ...ການຄິດໄດ້  ຄິດເປັນ ຄິດຖືກ ເລິ່ມຕົ້ນຈາກການເປີດໃຈຕົວເອງໃຫ້ໄດ້ ການເປີດໃຈຕົວເອງໃຫ້ໄດ້ດີ ຕ້ອງເລິ່ມຈາກຮູ້ຈັກຕົວເອງ ແລະຖ້າຈະຮູ້ຈັກຕົວເອງໄດ້ດີ ກໍຕ້ອງຮູ້ຈັກຍອມຮັບຕົວເອງ ຈຸດດີ ຈຸດອ່ອນຂອງຕົວເອງກະຕ້ອງຮູ້ແລະຍອມຮັບ ຈະຍອມຮັບຕົວເອງໄດ້ດີ ກໍຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າເຮົາມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອຫຍັງ...ຊີວິດຄົນມັນສັ້ນໃດ໋...

...ເມື່ອເຂົ້າໃຈຕົວເອງແລ້ວ (ແບບບໍ່ລຳອຽງ) ການເຂົ້າໃຈຄົນອື່ນມັນກໍງ່າຍຂຶ້ນ...ຄົນອື່ນກະມີຄວາມຕ້ອງການຄືເຮົາ...ເຂົາຢາກໄດ້ ຢາກດີຄືເຮົາຢາກ...ເຂົາຢາກຮັ່ງ ຢາກມີ (ເຮົາກະຄືກັນ)...ເຂົາຢາກປະສົບຄວາມສຳເລັດໃນຊີວິດ (ເຮົາກະຄືກັນ)...ເຂົາຢາກມີຫົວໜ້າທີ່ດີ ທີ່ນ່ານັບຖື ທີ່ເຂົ້າໃຈເຂົາ (ເຮາກະຄືກັນ ຢາກມີທີມງານທີ່ເຂົ້າໃຈກັນ)...ໃນຖານະທີ່ເປັນ ຫົວໜ້າ ຕ້ອງຄິດສະເໝີວ່າ "ເຂົາກະຄົນຄືກັນກັບເຮົາ ມີຄວາມຮູ້ສຶກ ຄືກັນກັບເຮົາ"...

...ການທີ່ "ຫົວໜ້າ" ຈະຄິດ ແລ້ວຮູ້ສຶກ ແລ້ວເຂົ້າໃຈ ແລະ ສະແດງອອກໄດ້ຢ່າງເໝາະສມ ຕ້ອງມີ ສະຕິ ເລື່ອງແບບນີ້ຕ້ອງຝຶກເອງເດີ້ ຮູ້ແລ້ວກະເຮັດ ເປັນ "ຫົວໜ້າ" ແລ້ວໄດ໋...ຍາມພົບບັນຫາ ໃຫ້ຄິດໄປທາງໜ້າ ຢ່າຈົມກັບອະດີດ ແນວແກ້ໄຂບໍ່ໄດ້ ຢ່າໄປໂທດຄົນອື່ນ ໃຫ້ວາງເປົ້າໝາຍໃຫ້ແຈ້ງ ແລ້ວພາທີມງານໄປໃຫ້ໄດ້ ຖ້າມີຫຍັງຜິດພາດມາ ໃຫ້ຫາບົດຮຽນໃຫ້ພົບ ບໍ່ແມ່ນຫາຄົນຜິດ ຈາກນັ້ນພາທີມງານກ້າວຕໍ່ໄປ...ນີ່ລ່ະ ເຂົາເອິ້ນວ່າມີ "ຫົວ" ໄວ້ສຳລັບ "ຄິດ" ບໍ່ແມ່ນ ມີຫົວໄວ້ໃຫ້ຜົມຢູ່...

...ທີນີ້ເຮົາມາເບິ່ງເລື່ອງ "ໜ້າ" ມີຫຼາຍຄວາມໝາຍ...

...ໜ້າຕາ...ຫົວໜ້າເປັນໜ້າຕາຂອງອົງກອນ ເປັນຕາງໜ້າຂອງອົງກອນ ມີຄຳເວົ້າວ່າ ຫົວໜ້າເປັນແນວໃດ ທີມງານກໍຈະເປັນແນວນັ້ນ ວັດຖະນະທຳໃນອົງກອນ ກໍຈະເປັນໄປຕາມ ຫົວໜ້າ ຜູ້ນຳພາຫັ້ນລ່ະ...ການເປັນໜ້າຕາໃຫ້ກັບອົງກອນ ຕ້ອງມີວາດມີຊົງ ເຮັດໃຫ້ຄົນເກີດຄວາມປະທັບໃຈ...ວາດຊົງແນວໃດ໋ ກະເອົາວ່າ ຄນມອງເຫັນແລ້ວເຂົາເຈົ້າວ່າ "ຄື" ຫັ້ນລ່ະ...ຄົນທີ່ເປັນຜູ້ນຳຄົນ ຈະມີບຸກຄະລິກໂດດເດັ່ນ ມີຄວາມໝັ້ນໃຈ ມີຄວາມກ້າຫານ ຄວາມສຸຂຸມ ໃຈເຍັນ ໃຈດີ ເຫັນແລ້ວສະບາຍຕາ ໄດ້ຟັງແລ້ວສະບາຍຫູ...

...ໜ້າ (ນ່າ) ນັບຖື...ຫົວໜ້າຕ້ອງມີຄວາມຮູ້ ມີຄວາມສາມາດ ມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ຖືກຕ້ອງໃນການເຮັດວຽກ ໃນການໃຊ້ຊີວິດ ໃນການນຳພາອົງກອນໄປຂ້າງໜ້າ...ຮູ້ຈັກເອົາໃຈເຂົາ ມາໃສ່ໃຈເຮົາ ເວົ້າໃຫ້ແຈ້ງກະຄື ໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນແລະສະແດງອອກຢ່າງແທດເໝາະ ຖືກເວລາ ແລະຖືກສະຖານທີ່...ເລື່ອງແບບນີ້ກໍຕ້ອງຝຶກອີກຫັ້ນລ່ະ ເຈົ້າເປັນຫົວໜ້າລ່ະເດ້...

...ໜ້າ (ນ່າ) ຮັກ...ຫົວໜ້າທີ່ດີ ຈະຮູ້ຈັງຫວະວ່າ ຢາມໃດຈະຫຼິ້ນ ຢາມໃດຈະຈິງຈັງ ຍາມໃດຊີພາທີມງານມ່ວນ ຢາມໃດຈະພາທີມງານບຸກຕະລຸຍ ເຂົາຮ້ອງວ່າ ຮູ້ຈັກສ້າງບັນຍາກາດທີ່ດີໃນການເຮັດວຽກ...ແຮ່ງເປັນຫົວໜ້າຕຳແໜ່ງໃຫຍ່ໂຕ ເຮົາກໍຢ່າໄປໃຫຍ່ນຳຕຳແໜ່ງ ເຮັດຕົວໃຫ້ນ້ອຍເຂົ້າໄວ້ ເຮັດໃຫ້ຄົນເຂົ້າຫາໄດ້ງ່າຍ ປຶກສາຫາລືໄດ້ ບໍ່ຖືຕົວເອງ...ແບບນີ້ລະ ເຂົາຮ້ອງວ່າ ນ່າຮັກ...

...ປັດໄຈທີ່ຈະພາອົງກອນໄປສູ່ຄວາມສຳເລັດ ແມ່ນມີຫຼາຍເລື່ອງ ບໍ່ແມ່ນແຄ່ເລື່ອງ ຫົວໜ້າ...ອົງກອນຈະປະສົບຄວາມສຳເລັດໄດ້ ຕ້ອງມີລະບົບທີ່ດີ, ມີຊື່ສຽງ, ມີຄວາມສຳພັນທີ່ດີກັບຄູ່ຮ່ວມງານ, ແລະຄຸນນະພາບວຽກງານທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ...ແຕ່ ຫົວໜ້າ ນີ່ລ່ະ ເປັນຄົນສຳຄັນ ທີ່ຈະນຳພາໃຫ້ອົງປະກອບຕ່າງໆ ປະສົມປະສານ ດຸນດ່ຽງ ແລະ ຂັບເຄື່ອນໄປໄດ້ ເກີດຂຶ້ນຈິງໄດ້ ດັງນັ້ນ ຫົວໜ້າທີ່ດີຈຶງຕ້ອງພິຈາລະນາຕົວເອງຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີວ່າ ເຮົາເຮັດບົດບາດ ໜ້າວຽກໄດ້ຄັກແລ້ວບໍ້ ເຮົາຍັງເປັນ "ຫົວ" ແລະ "ໜ້າ" ໄດ້ດີຢູ່ບໍ້ ຕ້ອງປັບປຸງຫຍັງແດ່...ຖ້າບໍ່ໄຫວ ເຮັດບໍ່ໄດ້ ກໍຄວນພິຈາລະນາຕົວເອງ...

3 ສິ່ງທີ່ທ່ານຈະໄດ້ຈາກສວນປັນຮັກ...

😍 ...ປັນຮັກ...ຮັກຫຼາຍແທ້ບໍ້...ຫຼາຍຈົນໄດ້ປັນໃຫ້ກັນນໍ້...

...ວັນນີ້ຜູ້ຂຽນແລະທີມງານຄຸນນະພາບ 😉 ໄດ້ມີໂອກາດໄປຍ່ຽມຢາມ "ສວນປັນຮັກ" ທີ່ເມືອງສັງທອງ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ...ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຂຽນໄດ້ສັນຍາກັບເຈົ້າຂອງສະຖານທີ່ວ່າຈະຫາໂອກາດໄປຍ່ຽມຢາມ ກໍນັບເວລາໄດ້ເປັນປີພູ່ນລະ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ເຮັດຕາມສັນຍາທີ່ບອກໄວ້...

...ການເດີນທາງໄປ "ສວນປັນຮັກ" ບໍ່ຫຍຸ້ງຍາກ ຖ້າທ່ານອອກຈາກນະຄອນຫຼວງ ທ່ານກໍມຸ່ງໜ້າໄປທາງເມືອງສັງທອງໄດ້ເລີຍ ໄປເລື້ອຍໆ ຈົນຮອດບ້ານຫິນລາດ ທ່ານກໍລ້ຽວຂວາຂ້າງວັດບ້ານຫິນລາດ ແລະ ໄປຕາມທາງເລື້ອຍໆ ປະມານຫຼັກໜຶ່ງ ກໍຈະຮອດເປົ້າໝາຍ "ສວນປັນຮັກ"...

..."ສວນປັນຮັກ" ຕິດກັບຕີນພູ...ອາກາດດີຫຼາຍ...ວັນທີ່ໄປນັ້ນເປັນຊ່ວງໜ້າຮ້ອນ ແຕ່ກໍມີລົມເລື້ອຍໆ...ຖ້າເປັນໜ້າໜາວ ຄົງຈະອາກາດດີຫຼາຍ ເໝາະກັບການກາງເຕັ້ນ ນອນຮັບລົມໜາວ...

...ພື້ນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍພືດພັນຕ່າງໆ ປູກທຸກຢ່າງທີ່ກິນ ກິນທຸກຢ່າງທີ່ປູກ ລ້ຽງເປັດ ໄກ່ ໝູ ສາມາດເປັນບ່ອນໃຫ້ສຶກສາດູງານໄດ້ ຮັບຮອງວ່າບໍ່ຜິດຫວັງ...

ບໍລິເວນດ້ານໜ້າທາງເຂົ້າ ຈະເຫັນອາຄານຫຼັງໜຶ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນ ນັ່ນແມ່ນບ້ານທີ່ເຮັດຈາກດິນ ໂດຍຝີມືເຈົ້າຂອງສວນ ຖ້າທ່ານສົນໃຈ ເຈົ້າຂອງສວນເພິ່ນກໍຍິນດີໃຫ້ຄວາມຮູ້...

...ກ່ອນການຍ່າງເລາະເບິ່ງສວນ ເຮົາກໍຖ່າຍຮູບກັນກ່ອນ ເພື່ອຍືນຍັນວ່າມາຮອດ "ສວນປັນຮັກ" ແທ້...

...ທີມງານເທືອນີ້ ປະກອບດ້ວຍ ຜູ້ໃຫຍ່ໃຈດີ ແມ່ສຸພອນ, ນ້ອງນາງສົມພອນ, ນ້ອງລອລ່າກັບລູກຊາຍ, ແລະ ນ້ອງແນະ...ເບິ່ງຈາກຮູບກໍຈະເຫັນວ່າ ມີຄວາມສຸກກັນຫຼາຍ 😄

..."ສວນປັນຮັກ" ມີແນວຄິດທີ່ເລິກເຊີ້ງ ຈາກທີ່ໄດ້ລົມກັບເຈົ້າຂອງສວນ...ເພິ່ນບອກວ່າ ມາສວນແລ້ວ ຈະໄດ້ 3 ຮັກ...ຮັກທີ່ໜຶ່ງ ແມ່ນຮັກສະພາບແວດລ້ອມ ຮັກໂລກ ຍ້ອນວ່າຢູ່ສວນນີ້ ບໍ່ໃຊ້ສານເຄມີ ເນັ້ນກະສິກຳທຳມະຊາດ ເນັ້ນການຈັດລະບົບນິເວດແບບທຳມະຊາດ ໃຫ້ທຳມະຊາດຈັດການຕົວເອງ ຕົວຢ່າງ ເມື່ອມີແມງໄມ້ຫຼາຍ ມັນກໍກັດຕົ້ນໄມ້ ໃນຂະນະດຽວກັນ ໄກ່ທີ່ລ້ຽງໄວ້ກໍມາຈິກກິນແມງໄມ້ນັ້ນ...

...ຮັກທີ່ສອງ ແມ່ນຮັກສຸຂະພາບ ພືດຜັກຕ່າງໆ ຢູ່ນີ້ ໃຫ້ໝັ້ນໃຈໄດ້ເລີຍວ່າ ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ສານເຄມີ ກິນໄດ້ຢ່າງສະບາຍໃຈ ຜູ້ຂຽນເອງກໍໄດ້ຮັບອານຶສົງຈາກຄວາມໃຈດີຂອງເຈົ້າຂອງສວນຢູ່ເລື້ອຍໆ...

...ຮັກທີ່ສາມ ແມ່ນຮັກເພື່ອນມະນຸດ ການແບ່ງປັນບົດຮຽນ ປະສົບການ ເພື່ອເປັນແນວທາງໃນການໃຊ້ຊີວິດ ການເປີດມຸມມອງໃຫ້ກວ້າງ ເຮັດໃຫ້ຄົນມີທາງເລືອກຫຼາກຫຼາຍຂຶ້ນ ໃນການຕັດສິນໃຈເຮັດເລື່ອງໃດເລື່ອງໜຶ່ງ...ໃນບ້ານດິນນີ້ ເປັນບ່ອນທີ່ທີມງານເຮົາໄດ້ນັ່ງລົມກັນ ແລກປ່ຽນປະສົບການນຳກັນກ່ອນທີ່ເຮົາຈະເດີນທາງກັບນະຄອນຫຼວງໃນວັນນັ້ນເລີຍ ເລື່ອງເລົ່າຈາກປະສົບການເຈົ້າຂອງສວນ ປະສົບການຂອງຜູ້ໄປຍ່ຽມຢາມ ໄຫຼອອກມາຄືນ້ຳຕົກກະບໍ່ປານ 😲 ຢ່າງໜ້ອຍກໍເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ເຫັນມຸມມອງທີ່ແຕກຕ່າງ ອັນໃດເອົາໄປໝຸນໃຊ້ໄດ້ກໍເອົາໄປ ນັ້ນລ່ະ ແມ່ນຈຸດປະສົງຂອງການແລກປ່ຽນຮຽນຮູ້ນຳກັນ...

...ພື້ນທີ່ບ່ອນນີ້ ໃຫ້ບໍລິການດ້ານສະຖານທີ່ສຳລັບກອງປະຊຸມ ແບບສະບາຍໆ ນັ່ງລົມກັນ ແຕ່ງກິນກັນເອງ ບັນຍາກາດດີຫຼາຍ ງຽບ ສະຫງົບ...

...ປັນຮັກ ບໍ່ແມ່ນແຄ່ສວນຈະປັນໃຫ້ເຮົາ ແຕ່ພໍຄິດເບິ່ງຄັກໆ ແລ້ວ ຕົວເຮົາເອງຕ່າງຫາກ ທີ່ຈະເປັນຜູ້ປັນ...ປັນໃຫ້ກັບຕົວເອງ ປັນໃຫ້ກັບທຳມະຊາດ ແລະ ປັນໃຫ້ກັບເພື່ອນຮ່ວມໂລກ...

...ສຸດທ້າຍ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນທ້າຍສຸດ ຂໍຂອບໃຈເຈົ້າຂອງສວນໃຈດີ ເອື້ອຍບຸດສະດີ ທີ່ໄດ້ເປີດພື້ນທີ່ຮຽນຮູ້ ທີ່ບໍ່ແມ່ນແຄ່ເລື່ອງເຕັກນິກວິຊາການ ແຕ່ເປັນພື້ນທີ່ຊີວິດ ສຳລັບຜູ້ທີ່ສົນໃຈແລກປ່ຽນ ຮຽນຮູ້ມຸມມອງໃໝ່ໆ...ວັນດຽວຄົງຈະບໍ່ພໍກັບການຮຽນຮູ້ ຍ້ອນຄົນເຮົາຮຽນຮູ້ຕະຫຼອດຊີວິດ ດັງນັ້ນ ຄົງຈະມີໂອກາດໄດ້ໄປຍ່ຽມຢາມອີກເມື່ອມີເງື່ອນໄຂ...

...ຜູ້ໃດສົນໃຈຂໍ້ມູນ "ສວນປັນຮັກ" ສາມາດຕິດຕໍ່ຜູ້ຂຽນທາງອີເມວເດີ້...ຂອບໃຈ 🙏

ຂີດຄວາມສາມາດ 5 ລະດັບ...ເຈົ້າເດ ຢູ່ລະດັບໃດ໋...?

...ມີຫຼາຍເທືອທີ່ມີນ້ອງໆ ມາຖາມຜູ້ຂຽນວ່າ "ອາຈານ ເຮົາຊີຮູ້ໄດ້ແນວໃດ ວ່າເຮົາພັດທະນາຕົວເອງຮອດຂັ້ນໃດແລ້ວ...ທັ້ງໆ ທີ່ຕັ້ງຕົວວັດແທກ ແລະ ຄວາມປ່ຽນແປງໃນແຕ່ໄລຍະແລ້ວ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ຊັດເຈນເທືອ...?"

...ເປັນຄຳຖາມທີ່ດີ ຍ້ອນວ່າຄົນເຮົາຈະພັດທະນາຕົວເອງໃນເລື່ອງໃດເລື່ອງນຶງຕ້ອງມີເປົ້າໝາຍທີ່ຈະແຈ້ງ ຈຶງຈະສາມາດໄປໄດ້ຖືກທາງ ກຳນົດບາດກ້າວໄດ້ຊັດເຈນຂຶ້ນ ແລະຕິດຕາມຄວາມປ່ຽນແປງໄດ້ງ່າຍ...ຜູ້ຂຽນແບ່ງລະດັບຄວາມປ່ຽນແປງໃນດ້ານຂີດຄວາມສາມາດເປັນ 5 ລະດັບ...ລະດັບທີ່ຈະນຳສະເໜີນີ້ ເປັນແນວທາງທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມປ່ຽນແປງຂອງເຮົາໄດ້ຈະແຈ້ງຂຶ້ນຕຶ່ມ...ລະດັບ 5 ລະດັບນີ້ ສາມາດໝູນໃຊ້ເພື່ອປະເມີນຫຼືວັດແທກຂີດຄວາມສາມາດໄດ້ຫຼາຍເລື່ອງ...ລອງມາເບິ່ງໄປພ້ອມກັນ...

ລະດັບທີ່ໜຶ່ງ ລະດັບພື້ນຖານ
ລະດັບທີ່ສອງ ລະດັບພັດທະນາ
ລະດັບທີ່ສາມ ລະດັບກ້າວໜ້າ
ລະດັບທີ່ສີ່ ລະດັບຊຳນານການ
ລະດັບທີ່ຫ້າ ລະດັບຊ່ຽວຊານ

ລະດັບທີ່ໜຶ່ງ ລະດັບພື້ນຖານ...ລະດັບທີ່ມີຄວາມຮູ້ ເຄີຍໄດ້ຍິນມາ ແຕ່ຍັງບໍ່ເຄີຍເຮັດ ສາມາດຕອບຄຳຖາມໄດ້ຕາມທີ່ໄດ້ຮູ້ມາ ຍັງບໍ່ສາມາດແປງຄວາມຮູ້ເປັນການປະຕິບັດໄດ້...

ລະດັບທີ່ສອງ ລະດັບພັດທະນາ...ລະດັບນີ້ສາມາດນຳຄວາມຮູ້ທີ່ມີ ທີ່ໄດ້ມາ ນຳໄປປະຕິບັດຕົວຈິງ ເຮັດໄດ້ ແຕ່ຕ້ອງມີຜູ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳຢ່າງໃກ້ຊິດ ຖ້າເກີດຂໍ້ຜິດພາດ ຈະຍັງບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂໄດ້ເອງ...

ລະດັບທີ່ສາມ ລະດັບກ້າວໜ້າ...ລະດັບນີ້ສາມາດເຮັດໄດ້ ແກ້ໄຂບັນຫາເອງໄດ້ໃນບາງເລື່ອງ ຖ້າມີບັນຫາທີ່ແກ້ບໍ່ໄດ້ ກໍຈະຮູ້ວ່າຊີຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຜູ້ໃດ ຂໍຢາມໃດ ຕ້ອງການຄຳແນະນຳສະເພາະຢາມທີ່ຕ້ອງການເທົ່ານັ້ນ ສາມາດວິເຄາະ ແລະ ສັງລວມໄດ້...

ລະດັບທີ່ສີ່ ລະດັບຊຳນານການ...ລະດັບນີ້ສາມາດເຮັດເອງໄດ້ ອອກແບບຂະບວນການໄດ້ເອງ ໃຫ້ຄຳແນະນຳຄົນອື່ນໄດ້ ສາມາດປັບປ່ຽນ ດັດແກ້ຂະບວນການເພື່ອໃຫ້ແທດເໝາະກັບສະຖານະການຕ່າງໆ ໄດ້ ສາມາດວິເຄາະ ສັງລວມໄດ້ ແລະ ປະເມີນຜົນງານໄດ້...

ລະດັບທີ່ຫ້າ ລະດັບຊ່ຽວຊານ...ຖ້າເວົ້າເລື່ອງນີ້ ຖ້າເຮັດເລື່ອງນີ້ ຕ້ອງແມ່ນຜູ້ນີ້ ສາມາດເປັນຕົວແບບໄດ້ ໃນເລື່ອງຄວາມສາມາດ ໃນເລື່ອງພາບລັກ ເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ມີຄວາມໂດດເດັ່ນທາງດ້ານຄວາມຮູ້ ຄວາມສາມາດ ແລະພາບລັກໃນເລື່ອງໃດເລື່ອງນຶງ ເປັນທີ່ຍອມຮັບວ່າ "ຄັກ" ໃນເລື່ອງນັ້ນໆ...

...ແລະແນ່ນອນລ່ະວ່າ ຂີດຄວາມສາມາດຂອງຄົນເຮົານັ້ນບໍ່ສາມາດແຍກອອກເປັນລະດັບທີ່ຊັດເຈນໄດ້ ແຕ່ລະດັບເຫຼົ່ານີ້ກໍເປັນເກນໃນການວັດແທກເບື້ອງທຳອິດເພື່ອໃຫ້ເຮົາສາມາດປະເມີນຂີດຄວາມສາມາດຂອງຕົວເອງໄດ້...

...ສົນໃຈລາຍລະອຽດເພິ່ມຕຶ່ມ ຫຼື ວິທີການນຳໄປໃຊ້ກັບວຽກງານ ການພັດທະນາຕົວເອງ ສາມາດຕັ້ງຄຳຖາມໃນຊ່ອງສະແດງຄຳເຫັນໄດ້ເລີຍ ຫຼືວ່າ ສົ່ງອີເມວສອບຖາມໄດ້ ຜູ້ຂຽນຍິນດີຕອບທຸກຄຳຖາມເຈົ້າ...😊

พัทลุง...ยังไม่หายคิดถึงเลย...

...วันที่สามของทริปล่องใต้...พัทลุงคือเป้าหมายครับ งานนี้ต้องขอบคุณนายช่างสาโรจน์ และครอบครัวที่น่ารัก น้องแกะ ลูกเอส และโยเกิร์ต ที่ให้การต้อนรับและดูแลจนเราไม่อยากกลับบ้านกันเลยครับ...

...หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าที่โรงแรม เราก็ออกเดินทางไปที่จังหวัดพัทลุง ซึ่งห่างจากสงขลาประมาณ 120 กิโลเมตร เราใช้เวลานั่งรถกันสองชั่วโมงกว่าๆ แวะปั๊มท์ แวะร้านกาแฟไปเรื่อย สบายๆ ไม่เร่งรีบอะไรมาก...เป้าหมายแรกที่เราจะไปคือบ้านนายช่างสาโรจน์ ซึ่งผมไม่ได้มาร่วมสิบปีแล้วครับ...ตื่นเต้น ตื่นเต้น 😊

...คุณตา คุณยายพบกัน ก็ต้องมีการถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกกันหน่อย...ในความรู้สึกของผู้เขียน เมื่อเห็นผู้สูงวัยอยู่ด้วยกัน รู้สึกดีมากครับ เป็นอารมณ์แบบดีใจ สุขใจที่ยังเห็นท่านสุขภาพแข็งแรง (ตามอัตภาพ) สุขภาพจิตดี...ผู้เขียนจะบอกลูกหลานเสมอว่า คุณตา คุณยายอายุยืนนี่ดีแล้ว ท่านอยู่เพื่อให้ลูกหลานได้ทำดีกับท่าน ได้ดูแล ได้ตอบแทนบุญคุณท่าน บุญที่เห็นตัวตน เห็นผลแบบไม่ต้องรอชาติหน้าหรือชาติไหน ให้รีบทำเลยในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ทำแล้วสุขใจทันทีครับ ขอบอก...

เครดิตภาพ: โยเกิร์ต

...ถึงคิวลูกๆ หลานๆ ถ่ายรูปกันบ้างแล้วครับ...มิตรภาพที่ดี ไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ แต่เกิดจากความตั้งใจที่จะดูแล และ หล่อเลี้ยงให้เติบใหญ่ งดงามครับ...เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เราได้พบกับความสวยงามของคำว่ามิตรภาพ อย่าใจร้อน อย่าคาดหวังกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นครับ...

...ที่จังหวัดพัทลุงมีที่เที่ยวหลายที่ครับ ทั้งธรรมชาติ ทั้งวัดวาอาราม...ผู้เขียนยังจำได้ว่าครั้งแรกที่มาพัทลุงในปี 2540 สมัยที่แรงยังดี ผู้เขียนกับเพื่อนได้วิ่งขึ้นเขาอกทะลุ ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งของพัทลุง ตั้งอยู่ใจกลางเมือง สมัยนั้นบันไดยังไม่เสร็จครับ แต่ปัจจุบันสบายแล้ว เพราะมีบันไดขึ้นไปถึงยอด...ทริปนี้ ก็เปลี่ยนแนวครับ เน้นเดินชม ก็เลยพาคุณตา คุณยาย ไปช๊อปปิ้ง ที่สวนไผ่ขวัญใจ...

เครดิตภาพ: นายช่างสาโรจน์

...สินค้าที่นี่เน้นที่อาหารการกิน และ ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นครับ หลากหลายมาก เดินซื้อ เดินกิน แวะร้านโน้น แวะร้านนี้ ซื้ออย่างละนิด อย่างละหน่อย ก็อิ่มแล้วครับ...อิ่มแล้ว ก็มีที่นั่งพักผ่อน มีการแสดงดนตรี การร่ายรำพื้นบ้านให้ชมด้วยนะครับ ถือว่าสบายท้อง สบายหู สบายตา...

เครดิตภาพ: นายช่างสาโรจน์

เครดิตภาพ: นายช่างสาโรจน์

...เสร็จจากการเดินช๊อปปิ้ง เราก็ไปต่อกันที่ทะเลน้อยครับ รับประทานอาหารเที่ยงกันที่นั่น และ เช่นเคย เจ้าภาพ นายช่างสาโรจน์...ขอบคุณครับ 🙏

ขอบคุณเจ้าภาพมื้อเที่ยงอีกครั้งหนึ่งครับ...ขอบคุณนายช่างสาโรจน์...

...เมื่ออิ่ม ก็เริ่มหามุมถ่ายรูปเป็นที่ระลึกครับ....

รูปที่ 1

รูปที่ 2

รูปที่ 1 และ รูปที่ 2 ต่างกันตรงไหนครับ....?

เรียงตามลำดับความหล่อ...หล่อพ่อ หล่อลูก...😍

...แวะไปดูควายน้ำกันครับ ที่บริเวณทะเลน้อย...

สาวๆ กับป้ายบอกทางที่เขตห้ามล่าสัตว์ป่าทะเลน้อย...

...ปิดท้ายวันที่ "นาโปแก" นา หมายถึงท้องนา...โปแก หมายถึง พ่อแก่ พ่อของแม่ หรือ ตาครับ ถ้าออกเสียงสำเนียงคนพัทลุง หรือคนใต้ จะออกเสียงว่า โปแก ครับ...ที่นี่มีการสาธิตการทำนา ปลูกข้าว มีร้านค้าขายสินค้าพื้นเมือง ถือว่าเป็นจุดขายของพัทลุงอีกที่นึงครับ...

...เวลาแห่งความสุข เดินเร็วมาก...เราใช้เวลาหนึ่งวันในการท่องเที่ยวที่พัทลุง ถ้ามีเวลาซักสามวัน คงจะได้ไปหลายที่ ได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย ...

..."ยังไม่หายคิดถึงเลย กลับซะแล้ว...😢"...เป็นคำพูดของเพื่อนที่มาส่งผู้เขียนและคุณตาคุณยายที่สนามบินหาดใหญ่ในวันรุ่งขึ้น...เอาไว้โอกาสหน้า เราจะกลับมาอีกครับ...😊

...

...

...

...คุณตา คุณยาย เดินทางกลับถึงภูมิลำเนาโดยสวัสดิภาพ 😍...