 |
...ມື້ນີ້ເປັນມື້ດີອີກມື້ໜຶ່ງ 8 ພະຈິກ 2018 ຜູ້ຂຽນໄດ້ມີເວລານັ່ງຂຽນບົດຄວາມສັ້ນໆ
ໄວ້ອ່ານ ແລະ ເຕືອນຄວາມຈຳຂອງຕົວເອງ ວ່າ ຄັ້ງໜຶ່ງເຮົາໄດ້ຄິດແນວໃດແດ່ໃນມື້ນັ້ນ...
...ຈາກມື້ທີ່ເກີດມາ ນັບມາຮອດມື້ນີ້
ຜູ້ຂຽນມີຊີວິດຄິດໄລ່ເປັນປີ ກໍຄົບ 47 ປີເຕັມ...ຖ້າໄລ່ເປັນວັນ ກໍແມ່ນ 17,167
ວັນ...ຄິດໄລ່ເປັນຊົ່ວໂມງ ກໍໄດ້ 412,008 ຊົ່ວໂມງ...ຄິດໄລ່ເປັນນາທີ ກໍໄດ້ 24,720,480
ນາທີ...ແລະ ຄິດໄລ່ເປັນວິນາທີ ກໍໄດ້ 1,483,228,800 ວິນາທີ...ຕົວເລກທີ່ເຫັນ
ກໍເປັນບ່ອນອິງໄດ້ວ່າ ຜູ້ຂຽນໄດ້ໃຊ້ເວລາຫາຍໃຈ ມາດົນພໍສົມຄວນ...
...ຜູ້ຂຽນໄດ້ເຄີຍເວົ້າມາສະເໝີວ່າ ສິ່ງທີ່ຍາກທີ່ສຸດໃນຊີວິດຄົນເຮົາ
ແມ່ນການຫາຍໃຈ...ຜູ້ໃດສາມາດດູແລການຫາຍໃຈຂອງຕົວເອງໄດ້ ໃຫ້ເປັນປົກກະຕິ ຫາຍໃຈໃຫ້ເລິກໆ
ຫາຍໃຈໃຫ້ໄດ້ເຕັມປອດ ນີ້ແມ່ນການຮັກຕົວເອງ ແລະ ດູແລຕົວເອງຢ່າງທີ່ສຸດແລ້ວ...
ຍ້ອນຫຍັງຈັ່ງວ່າຈັ່ງຊັ້ນ...ການເບິ່ງແຍງລົມຫາຍໃຈຕົວເອງ
ເປັນການຢູ່ກັບຕົວເອງໂດຍບໍ່ຕ້ອງຊອກຫາເຄື່ອງມືໃດໆ ມາເປັນຕົວຊ່ວຍ
ບໍ່ວ່າເລື່ອງສະຖານທີ່ ເລື່ອງເວລາ ເລື່ອງຄວາມພ້ອມອັນໃດກໍຕາມ...ເມື່ອເຮົາຮູ້ຕົວວ່າເຮົາຫາຍໃຈໄດ້ເລິກ
ໄດ້ເຕັມປອດ
ນັ້ນກໍສະແດງວ່າເຮົາຮັບອອກຊີ່ໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ່...ຖ້າຮັບອອກຊີ່ໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ່
ກໍເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍສົດຊື່ນ...ເມື່ອຮ່າງການສົດຊື່ນ ຈິດໃຈກໍດີໄປນຳ
ສົດຊື່ນໄປນຳ...ເມື່ອຈິດໃຈດີ ກໍເຮັດໃຫ້ເຫັນສິ່ງດີໆ
ທີ່ເຊື່ອງຊ່ອນຢູ່ກັບທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນ ເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ພົບກັບຄວາມຈິງໃນອີກດ້ານໜຶ່ງທີ່ເຮົາອາດຈະບໍ່ເຄີຍພົບພໍ້ມາກ່ອນ
ກໍອາດຈະເກີດຂຶ້ນໄດ້...ບໍ່ນ່າເຊື່ອວ່າການສັງເກດການຫາຍໃຈຂອງຕົວເອງຈະຊ່ວຍແກ້ໄຂບັນຫາໄດ້ຫຼາຍໆ
ຢ່າງ ຕົວຢ່າງ ຢາມຄຽດ ກະສັງເກດເບິ່ງການຫາຍໃຈວ່າເປັນແນວໃດ ມັນແຮງ ມັນຖີ່ຂຶ້ນ
ເຮັດໃຫ້ຮັບອອກຊີ່ບໍ່ເຕັມທີ່ ສົ່ງຜົນໃຫ້ຮ່າງກາຍຜິດປົກກະຕິໄປ ແລະ ຖ້າເຮົາຮູ້ທັນ
ເຮົາກໍຄ່ອຍໆ ຫາຍໃຈເລິກໆ ມັນກໍຂ່ວຍໃຫ້ເຮົາໄດ້ຕັ້ງສະຕິກັບອາລົມທີ່ເກີດຂຶ້ນຫັ້ນໄດ້...
...ການໃຊ້ຊີວິດຢ່າງດົນນານ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຈົບລົງມື້ໃດ
ເປັນຄວາມທ້າທາຍຂອງມະນຸດທຸກຄົນ...ຜູ້ຂຽນມອງວ່າ ການມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອເຮັດປະໂຫຍດໃຫ້ເກີດຂຶ້ນກັບຕົວເອງ
ແລະ ກັບໂລກໃບນີ້ ເປັນເລື່ອງທີ່ຕ້ອງເຮັດຢູ່ທຸກລົມຫາຍໃຈເຂົ້າອອກ
ເປັນເລື່ອງທີ່ຕ້ອງໃສ່ໃຈ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນເລື່ອງໃຫຍ່ດອກ ເລື່ອງນ້ອຍໆ
ທີ່ເຮັດແລ້ວເກີດປະໂຫຍດກໍຄວນຕ້ອງເຮັດ...
...ມີຄົນມາຖາມຜູ້ຂຽນວ່າ “ອາຈານ ຍ້ອນຫຍັງຄົນທີ່ກິນເຫຼົ້າຫຼາຍໆ ມັກທ່ຽວຊະຊາຍ ບໍ່ສົນໃຈຕົວເອງ
ຄືຕາຍຊ້າແທ້...ບາງຄົນທີ່ເບິ່ງແຍງຕົວເອງມາດີ ຈິດໃຈດີ ເຂົ້າວັດ ປະຕິບັດສີນ ກັບຕາຍໄວ
ຕາຍຕັ້ງແຕ່ຍັງໜຸ່ມ ຍັງສາວ”...ຜູ້ຂຽນກໍໄດ້ແລກປ່ຽນກັບຜູ້ຕັ້ງຄຳຖາມວ່າ “ຄົນເຮົາຈະຕາຍຊ້າ ຕາຍໄວ ມີປັດໄຈຢູ່ 3 ເລື່ອງ ເລື່ອງທຳອິດແມ່ນເລື່ອງກຳມະພັນ
ເລື່ອງແນວພໍ່ແມ່ໃຫ້ມາ ຮ່າງກາຍ ເລືອດເນື້ອນີ້ລ່ະ ຖ້າແນວດີ ພັນດີ ພັນອາຍຸຍືນ
ກໍພໍຈະເດົາໄດ້ວ່າອາຍຸກໍຈະຍືນ ເປັນໄປຕາມແນວ...ເລື່ອງທີ່ສອງແມ່ນເລື່ອງການກິນ ການຢູ່
ການໃຊ້ຊີວິດ ກິນແບບໃດ ຢູ່ແບບໃດ...ເລື່ອງທີ່ສາມ ແມ່ນເລື່ອງຈິດໃຈຂອງຜູ້ກ່ຽວ
ການເບິ່ງແຍງຈິດໃຈຂອງຕົວເອງ...ບາງຄົນແນວພັນດີ ໃຊ້ຊີວິດບໍ່ດີ ຈິດໃຈບໍ່ດີ
ກໍອາດຈະຢູ່ໄດ້ດົນ...ບາງຄົນແນວພັນບໍ່ດີ ໃຊ້ຊີວິດດີ ຈິດໃຈດີ
ກໍອາດຈະຢູ່ໄດ້ດົນ...ບາງຄົນແນວພັນດີ ໃຊ້ຊີວິດດີ ແຕ່ຈິດໃຈບໍ່ດີ ກໍອາດຈະຢູ່ບໍ່ໄດ້ດົນ...ມັນບໍ່ແນ່ນອນດອກ
ແຕ່ສິ່ງທີ່ແນ່ນອນຄື ການທີ່ເຮົາຮູ້ຕົວເອງວ່າແນວພັນເຮົານັ້ນແບບໃດ ຈະໃຊ້ຊີວິດແບບໃດ
ຈະດູແລຈິດໃຈຕົວເອງແນວໃດ ນັ້ນລ່ະ ແນ່ນອນທີ່ສຸດ ສ່ວນວ່າຊີຕາຍຊ້າ ຕາຍໄວຫັ້ນ
ອາດຈະບໍ່ສຳຄັນສ່ຳເຮົາຮູ້ຕົວເອງ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ຕົວເອງຢ່າງເຄົາລົບກັບກົດເກນຂອງທຳມະຊາດ”...
...ຫຼາຍສິ່ງ ຫຼາຍຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນ
ແລະຜ່ານເຂົ້າມາໃນຊີວິດເຮົາ ຫຼື ບາງເທືອ ເຮົາກໍເອົາຕົວເອງເຂົ້າໄປໄວ້ໃນເຫດການນັ້ນ
ໂດຍຕັ້ງໃຈຫຼືບໍ່ຕັ້ງໃຈກໍຕາມ ໃນມຸມມອງຂອງຜູ້ຂຽນ ເຫັນວ່າ ທຸກເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນນັ້ນ
ເປັນກຳໄລຊີວິດທັ້ງໝົດ ບໍ່ວ່າຊີເປັນເລື່ອງດີ ເລື່ອງສ້າງຊື່ສຽງ ເລື່ອງບໍ່ດີ
ເລື່ອງເສຍເວລາ ເລື່ອງທີ່ບໍ່ນ່າຈະເກີດຂຶ້ນ...ມີຫຼາຍເລື່ອງທີ່ມີຄວາມສວຍງາມ
ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈ ສ້າງຄວາມຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ ແຕ່ບໍ່ນ່າຈົດຈຳ...ແລະກໍມີຫຼາຍເລື່ອງ
ທີ່ເປັນເລື່ອງທຳມະດາ ບໍ່ໄດ້ມີສີສັນຫຍັງ ບໍ່ໄດ້ມີຄວາມນ່າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ ແຕ່ນ່າຈົດຈຳ...ຈາກປະສົບການຂອງຜູ້ຂຽນ
ພົບວ່າ ສຸດທ້າຍຂອງຄວາມຊົງຈຳທີ່ດີ ເປັນເລື່ອງຂອງຄວາມທຳມະດາ ຄວາມລຽບງ່າຍ
ແຕ່ມີຄວາມລະອຽດ ແລະ ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ເຊື່ອງຊ່ອນຢູ່ຢ່າງແນບນຽນ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น